Recensie ‘Onder een hemel van sproeten’ - Alex Boogers

‘Onder een hemel van sproeten’ speelt zich af in het jaar 2009. In een tijd waarin Amerika zojuist zijn eerste zwarte president heeft gekozen. De tijdsgeest lijkt hoopvol, maar voor de drie personen die Alex Boogers in dit boek schetst, lijkt dat niet uit te maken.
We volgen Harvey, een zwarte jongen die in zijn jonge leven al veel heeft meegemaakt, zoveel dat hij meestal niet praat. Behalve tegen Amy, zijn buurmeisje, een tienermeisje dat een verschrikkelijk geheim met zich meedraagt. De enige die Amy vertrouwt is Jacob, een oude man, die terugkijkt op een leven vol dierbare herinneringen, waarvan er veel gestorven zijn met zijn al even dierbare vrouw.

Het verhaal speelt zich af in een Nederlandse achterstandswijk, op het punt gesloopt te worden en tot die tijd een troosteloze buurt, zonder uitzicht, zowel letterlijk als figuurlijk.
Amy en Harvey hebben beiden iets verschrikkelijks meegemaakt, Amy recent, Harvey in zijn vroegere jeugd. Beiden gaan hier op hun eigen manier mee om, grotendeels door afzondering.
Jacob, die zelf gebukt gaat onder een groot verdriet om het verliezen van zijn vrouw, eerst aan dementie en uiteindelijk aan de door, trekt zich ook het verdriet van Amy aan en wilt waar mogelijk haar helpen. Zijn vrouw zei ook altijd dat ze op de kinderen moeten passen, want wie doet het anders?
Wat de drie personages aan elkaar verbindt is vooral hun eenzaamheid. Nergens horen ze echt bij. Alledrie zoeken ze naar een eigen plek in de maatschappij, zodat ze zich goed kunnen voelen, over en met zichzelf. Ze zoeken naar zingeving in een leven van eenzaamheid.

In het boek heb je niet meteen door wie er wanneer aan het woord is. Dit niet-chronologisch vertellen zorgt ook voor een goede spanningsboog. Er is iets gebeurd, maar wat? Maar, het ontbreken van een chronologische volgorde en de vele perspectiefwisselingen, die nergens goed of duidelijk worden gemarkeerd, maken het boek ook verwarrend. Dit doet afbreuk aan het verhaal, het kost (teveel) moeite om bij de les te blijven.

Naarmate het boek vordert en langzaam maar zeker toewerkt naar de ontknoping, kom je meer te weten over wie nu eigenlijk wat vertelde en hoe alledrie de levens precies met elkaar verweven zijn.

Het boek raakt je, het is een mooie vertelling over de levens van drie mensen die enorm verloren raken, over de warmte die onder alles doorloopt, de wanhoop én hoop die zo mooi wordt omschreven. De verwarrende opbouw en chronologie doen hier helaas wel afbreuk aan.