Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Toch een tikje suspense

Debbie (Hebban Crew) 01 augustus 2016 Hebban Crew
In seizoenen was het eerste boek van auteur Judith Visser dat ik las. Ik ben niet bekend met haar thrillers en ben ook niet een echte thrillerlezer/-fan. Dit is haar eerste non-thriller, een literaire roman rond een vreselijke ziekte en het loslaten van het leven. Een van de eerste dingen die me opviel was dat er toch een soort thriller cadans in het boek zat. Ik hoorde in bepaalde scènes het Jaws-deuntje spelen, omdat er toch een stukje suspense in Vissers stijl sluipt.

Het boek gaat over Annabel en haar volwassen zoon David. Hun leven staat op zijn kop als Annabel de vreselijke diagnose krijgt: terminale kanker. Hoe erg het werkelijk is, daar willen ze eigenlijk allebei niet aan denken. Ze houden zich groot voor de ander en zijn zo een duo dat nogal gekrukt dit proces doorloopt. In Davis leven knapt van alles stuk waar hij toch al niet zo tevreden mee was en in Annabels leven ontstaan er flashbacks naar dierbare herinneringen uit haar jeugd. De een gaat uiteindelijk, na wat drempels en hindernissen, moedig voorwaarts, de ander glijdt weg in herinneringen, pijn en ongemak. Het is ingenieus hoe die bewegingen in elkaar haken, hoe het spel van levens als een soort schaakspel werkt. Het zal voor ons allemaal zo werken, in het echte leven. Dat we in een levensfase zitten waarin het anders werkt dan voorheen.

Visser schrijft vlot, makkelijk, toegankelijk. Ze maakt echte mensen van haar personages, al mag het van mij best nog wat 'echter'. Annabel en David verstoppen veel van hun twijfel en pijn voor elkaar en zichzelf, waardoor het voor de lezer wellicht ook wat gedempt overkomt. Het mag van mij best wat meer van de pagina spatten, want er gebeuren toch ook heel intense dingen.

Daarnaast is het schaakspel soms onnodig complex. De verhaallijnen van David en Penny, David en zijn (ex-)vrouw en David en het meisje Yvanka hebben allemaal niet de power om van belang te voelen. Daar blijven ze te los van elkaar voor bestaan.

Het einde van het boek trekt het weer naar een vier sterren-roman toe. Met zakdoeken binnen handbereik snik je naar het einde toe.

Het boek is gebaseerd op werkelijke ervaringen met Vissers moeder, dezelfde ziekte en dezelfde problematische zorg door een ziekenhuis. Dat geeft het een extra stukje lading. We maken vroeger of later allemaal mee dat iemand in ons leven, iemand dichtbij, of misschien wijzelf wel, een diagnose krijgen: kanker. Je wilt niet dan ook nog nukkige dokters, chagrijnige zusters en een moeizame procedure hoeven te bevechten. Je hebt genoeg op je bord dan. Vreselijk, schrijnend, terecht aangekaart, als is dat niet het 'doel' van dit boek.

De eindconclusie is dat Visser prima in staat is de thriller achter zich te laten, al achtervolgt dat ene deuntje haar nog een beetje. Dun-dun-dun-dun...
1

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Debbie (Hebban Crew)