Recensie De uren die we deelden

De uren die we deelden is het eerste boek dat ik heb gelezen van deze Zuid-Koreaanse schrijfster. Eigenlijk wil ik nu meteen naar de boekwinkel om te zien of er nog meer boeken van haar vertaald zijn, zodat ik die ook meteen kan kopen. De uren die we deelden is het verhaal van Yu-jeong en Yun-Su. Yu-jeong, een rijke Koreaanse zangeres, wil niet meer verder leven na een traumatische gebeurtenis in haar jeugd. Ze heeft al drie keer een mislukte zelfmoordpoging gedaan. De tante van Yu-jeong, Monica, bezoekt gevangenen en vraagt Yu-jeong mee te gaan als ze de ter dood veroordeelde Yun-su bezoekt. Voor Yu-jeong is het de keus tussen meegaan of nog een maand in het ziekenhuis blijven voor therapie. Hoewel ze het totaal niet ziet zitten, gaat ze uit liefde voor haar tante toch mee naar de gevangene. Haar negatieve beeld van gevangenen en van mensen in het algemeen verandert totaal door de gesprekken die ze heeft met Yun-Su. Ze wil niet zomaar gesprekken voeren, maar echte gesprekken die er toe doen. Dit resulteert in interessante, bijna filosofische uiteenzettingen over het leven. Het boek wordt beurtelings beschreven door Yu-jeon en Yun-su. Langzaamaan ontvouwt zich het levensverhaal van deze twee mensen en je ontkomt er niet aan dat je bewondering en begrip voor beide bijzondere karakters krijgt. Ik vond het een indrukwekkend boek, heel mooi beschreven en ook wel heftig omdat ik me kan voorstellen dat dit in het “echte” leven ook kan gebeuren. Elk stuk verhaal van Yun-su wordt steeds voorafgegaan door prachtige gedachtes en spreuken van bijvoorbeeld Goethe, Dostojevski, maar ook Bob Dylan etc. De volgende spreuk, redelijk in het begin van het boek , zegt naar mijn idee alles: Als je iemand behandelt als een monster, wordt hij er een. Vijf sterren voor dit mooie boek.