Recensie Solo

Solo is een boek om langzaam te lezen, zodat je er lang van kunt genieten. De bijna 400 pagina’s bestaan uit twee delen. Het eerste deel geeft ons een kijk in het leven van Ulrich, een in 1901 geboren scheikundige die leefde in de jaren dat er grote veranderingen plaatsvonden in Bulgarije. We blikken terug op het leven van deze bijzondere man, waarin niet alles liep zoals hij het graag gewild had. Daarnaast lezen we ook over de geschiedenis van Bulgarije, de opkomst van het communisme na de 2e Wereldoorlog en de gevolgen hiervan voor Ulrich. Hoewel Ulrich’s moeder vasthoudt aan haar politieke principes, volgt hij haar hierin niet. Hij waait liever met alle winden mee en kiest wat voor hem het best haalbare is. Dromen verdwijnen en Ulrich accepteert dit, zoals hij bijna alles lijkt te accepteren. Zelfs het feit dat hij op oudere leeftijd blind wordt geeft hem uiteindelijk het gevoel minder gestoord te worden door zintuiglijke indrukken, zijn geest brengt zijn eigen materiaal voort en zijn dagen zijn weer gevuld. Hij is weer jonger geworden. Het tweede deel van het boek laat ons kennismaken met het leven van drie jonge mensen in het tijdperk na de val van het communisme. Het is een tijd van verwarring en vervreemding. Boris, een begaafd musicus, Irakli en Chatoena, de zus van Chatoena zijn drie mensen die elk op hun eigen specifieke manier omgaan met de veranderingen in Bulgarije. De in een verlaten stadje opgegroeide Boris, wiens passie vioolmuziek is, ontmoet Irakli. Deze Irakli lijkt de tweelingziel van Boris te zijn. Twee mensen die elkaar aanvullen en compleet lijken te maken. Kunstenaars in de muziek en poëzie. Chatoena kiest een hele andere, onverwachte weg in het postcommunistische tijdperk. Zij zoekt naar wat haar ooit is ontnomen, maar doet dit op een manier waar zowel Boris als Irakli weinig begrip voor kunnen hebben. In deel twee raken de levens van Ulrich en deze jonge mensen op een onverwachte manier met elkaar verwezen. Ulrich geeft sinds hij blind is een eigen invulling aan zijn bestaan en maakt op zijn eigen wijze reizen vanuit zijn armoedige kamer in Sofia. Vooral dit tweede deel is op een surrealistische manier geschreven en zet je in eerste instantie flink op het verkeerde been. Uiteindelijk komen de twee delen op een absurde manier samen. Ik heb Solo met heel veel plezier gelezen en kan het iedereen aanraden die van surrealistische literatuur houdt.