Liefdevol en grappig

Wat een liefdevol en grappig verhaal is dit. Op een mooie respectvolle manier wordt het proces van ouderdom en de daarbij behorende ongemakken beschreven maar ook de stressvolle begeleiding van verzorgers komt duidelijk in beeld. Dit allemaal in een goed en vlot geschreven roman, met aan het einde nog een spannend momentje.
De personages worden realistisch weergegeven al is het avontuur wat de hoofdpersoon Florence en haar medebewoners beleven wel een beetje over the top. Het is een beetje te vergelijken met het boek van 'De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween' of om wat dichter bij huis te blijven ' De dagboeken van Hendrik Jan Groen'

Het boek laat vooral zien dat je je verleden altijd meeneemt in je heden en maakt tot wie je nu bent en waar je nu bent. Dat vriendschap een waardevolle schat is en dementie een stille sluiper. Maar er zijn vooral drie belangrijkje dingen die we mee kunnen nemen uit dit verhaal:
1. Alle mensen zijn door dunne draden voor eeuwig met elkaar verbonden.
2. Ieder mens is veel meer dan het ergste wat hij ooit heeft gedaan.
3. Zelfs het kleinste leven kan een luide echo veroorzaken.