Toevallig maar erg vermakelijk!

Nadat we in Aruba kennis gemaakt hebben met Tara en Diego bevindt het duo zich dit deel in België en Spanje. Nathalie maakt de keuze om de lezer eerst weer even te introduceren in de characters, voor nieuwe lezers erg handig en voor terugkerende tovert dit direct een glimlach op het gezicht. Tara die aan teambuilding doet? Lijkt me heel sterk.

Tara haar neus voor ongure zaken wordt direct in het begin van het boek duidelijk gemaakt. Waar ze eerst een collega betrapt vindt ze vervolgens toevallig een knokpartij van een van de begeleiders. Waar ieder normaal persoon er vanuit zou gaan dat dit simpelweg een knokpartij betrof denkt Tara aan de reactie van de kroegeigenaar en hoe dit niet klopt. Wat volgt is een thriller in sneltrein vaart in België en Spanje die soms enorm luguber wordt maar de lezer dwingt om verder te gaan.

Op een fijn tempo in (zeer) korte hoofdstukken wordt gewerkt naar een conclusie die bevredigend is maar ook voor de ervaren thriller lezer genoeg nieuws te bieden heeft. Pagie weet de lezer te betrekken in het verhaal en zet met Tom en Boris twee enorm sterke secundaire personages neer die goed naast Tara en Diego passen.
Toch draait het om Tara en Diego, in het tweede boek doet Pagie goed haar best om de characters te ontwikkelen en verder te brengen na het eerste deel. Waar ik op voorhand wat ontwikkelingen verwachtte was ik blij dat er voor een volwassen en logische ontwikkeling van de relatie en de hoofdpersonen gekozen was, wat ook direct de toon zet voor het derde boek.

Het grootste nadeel van het boek is dat Tara en Diego extreem veel geluk hebben met hoe zaken uitpakken. Pagie schrijft een zeer bevredigend einde waar alle puzzelstukjes op een goede manier samenkomen, echter voelt dit op een aantal momenten te toevallig aan waar de geloofwaardigheid onder lijd.

Na het lezen van dit boek rest me nog een vraag; Zien we Quinten nog vaker terug? (Ik hoop het).