Ik snap de magie niet.

Nadat ik dit boek al meerdere keren in de handen heb gehad en toch weer weg heb gelegd kon ik er niet langer meer omheen.
Ik moest weten wat de magie van dit boek is aangezien het overgrote deel van de mensen, welke ik er over gehoord heb, laaiend enthousiast zijn.
281 bladzijden later moet ik concluderen dat ik niet in het rijtje enthousiasteling hoor. Wellicht omdat romans niet mijn favoriete boeken zijn?
Het verhaal gaat over een autistische jongen welke erachter komt dat zijn vader niet zo is zoals hij altijd dacht.
Hierdoor gaat hij over zijn eigen grenzen om zijn toekomst te veranderen.
En dit is het boek samengevat in slechts 2 zinnen.
Waar veel mensen het personage (Christopher, 15 jaar en een beetje) geloofwaardig vinden geloof ik er niets van. Het stereotypische type dat mensen voor ogen hebben als ze aan autisme denken wordt neergezet maar de mensen met "afwijking" voldoen niet aan dit beeld (zelf een zoon met PDD). De grenzen waar hij overheen gaat zou een kind met zo'n zwaar geval van autisme nooit kunnen.
Buiten deze kritiek om is de schrijfstijl gewoon niet aantrekkelijk in mijn ogen.
Vaak: ik zei, hij zei, Ik zei enzovoort.
Gezien vanuit de ogen van een kind wellicht logisch maar om te lezen niet bepaald aantrekkelijk.
En dan het einde van het boek. Of moet ik zeggen: Einde?????
Het boek stopt gewoon in het niets.
Ja, we komen erachter wie de hond vermoord heeft maar het waarom blijft erg zwak. Het verhaal van Christopher dan? Waar eindigt hij en vooral bij wie? Zijn alle onderlinge relaties nog te redden of slaan ze elkaar de hersenpan in nadat het boek is dicht geslagen is. Nee, mij kon dit boek absoluut niet betoveren.