Waar de muze eindigt, begint het meisje

Mila is een jonge vrouw die een bijzonder beroep heeft. Ze is namelijk naaktmodel voor de kunstacademie. Dit is niet zonder missie: Mila wilt namelijk een muze zijn. Kunstleerlingen observeren Mila, schilderen haar lichaam, terwijl ze urenlang in een houding blijft zitten. De leerlingen schilderen haar op hun eigen manier. Zij zien haar wel en toch ook weer niet. Dan komt een mysterieus schilderij op pad. Ineens hangt Mila in een galerij. De kunstenaar en Mila worden verliefd op elkaar. Jezelf echt blootgeven blijkt toch niet zo makkelijk te zijn...

Mila begint als iemand die niet meer dan een blanco vel tentoonstelt. Zij laat letterlijk en figuurlijk al haar onregelmatigheden zien. Haar lichaam dient als een voorbeeldfoto voor een canvas. Zo wacht ze op een ware artiest. Tot daar heeft de schrijfster de lezer goed te pakken. Vooral de poëtische zinnen zuigen de lezer compleet in het verhaal. Als de kunstenaar, Torven, in het spel komt stort het verhaal in. De zinnen die lekker liepen lijken net een grindpad te zijn geworden. De kleine steentjes komen in een schoen en werken een heerlijke wandelimg tegen. Zo is het ook met het verhaal. De sprongen tussen verleden en het heden staan niet even goed aangegeven. Zo zit de lezer in een achtbaan en zo staat de lezer ineens stil. Het maakt dan ook dat het verhaal niet in een keer kan worden uitgelezen.

De seizoenen maken de lezer nieuwsgierig. Het begint met een normale herfsttijd en dan begint een sprankelende winter. De seizoenen en de lichamen zijn duidelijk in het verhaal verweven. Toch begint het verhaal na verloop van tijd te vervelen. Als lezer krijg je soms de neiging om langdradige stukken gewoonweg over te slaan. Het had iets beter uitgewerkt kunnen worden. De boodschap is in elk geval prachtig: wat maakt het uit wat anderen denken? Doe wat jou gelukkig maakt. Desondanks is deze muze uiteindelijk een meisje, die zich ontwikkelt tot een vrouw.