Zoveel ongeloofwaardigheid in een prachtig verhaal

Tekst bevat spoilers.

Na het lezen bleef ik zitten met deze vragenlijst:
Is het niet vreselijk zonde van die enorme weggever in de proloog?

Als iemand in die tijd homoseksueel was en daarmee de hele godsvruchtige familie in gevaar en ten schande bracht, zou daar dan geen enkele vette ruzie bij horen?
Als je door bovengenoemde geaardheid de doodstraf riskeert, laat je jezelf dan binnen enkele weken tot tweemaal toe betrappen?

Is het niet opmerkelijk dat je meer dan het jaarsalaris van een bediende uitgeeft aan miniaturen voor een poppenhuis waar je (nog) niets om geeft? Terwijl je ten eerste op de centen moet letten en ten tweede dat bedrag vooraf uitgeeft aan een onbekende die je zomaar uit de gids plukt?

Is die hele partij suiker nu werkelijk zo onverkoopbaar? Waarom is Johannes als succesvol zakenman in deze handel gestapt? Heeft Nella zomaar zeggenschap over deze partij gekregen? Mag zij wel handelen?
En dan ook nog; hoe Nella als grasgroen meisje zomaar een huis binnensluipt en daar eens rustig de privépost door gaat lezen van iemand die ze vreest?

Om deze lijst niet onnodig lang te maken, laat ik alle raadsels van de miniatuurmaakster maar even voor wat ze zijn. Maar de conclusie is helaas dat het boek een onbevredigend gevoel achterlaat terwijl het zo mooi geschreven is. En dan kom ik uit op een nietszeggende drie sterren beoordeling omdat ik dan maar de vijf sterren schrijfstijl deel door die ene ster voor geloofwaardigheid.