Tranentrekker van begin tot eind

Met een vader die uitgever is, kan het bijna niet anders dan dat je boeken gaat schrijven. In ieder geval niet wanneer je Diney Costeloe heet. Toch volgde ze haar vader niet direct op in het vak. Ze werkte eerst jarenlang als lerares en besloot na jaren werken zich te richten op het schrijven. De verloren kinderen is het debuut in Nederland.

Het is 1948. Het leven is niet gemakkelijk, zo net na de oorlog, ook niet in Engeland. Moeder Mavis doet haar uiterste best om het hoofd boven water te houden en goed voor haar dochters te zorgen. Als ze zwanger raakt van haar vriend Jimmy, besluiten ze te trouwen met alle gevolgen van dien. Mavis staat haar dochters af aan een pleeghuis. Ze beseft zich niet welke gevolgen dit heeft en tekent de papieren onder dwang van Jimmy. Of dit het beste voor de twee meisjes is nog meer de vraag.

En al heel snel wordt het dan ook duidelijk dat de meisjes, Rosie en Rita, geen enkele kans krijgen op een mooi leven. Een thuissituatie vol kindermishandeling, een tehuis dat kinderarbeid niet schuwt en zonder overleg vervreemding van alles wat bekend is. Dat is in het kort wat de twee jonge meisjes mee moeten maken door de beslissingen van moeder Mavis.

Het besef dat dit eigenlijk helemaal niet nodig zou zijn, omdat Rosie en Rita een liefhebbende oma hebben, treft je als lezer enorm. Houdt Mavis wel van haar dochters uit haar eerste huwelijk? Waarom doet een moeder haar kinderen dit aan? En wat als ze eindelijk voor haar meisjes wil vechten?

De verloren kinderen is een bijzonder boek. Vanaf de eerste pagina ben je in tranen en dat stopt eigenlijk niet meer. De situaties de Costeloe omschrijft zijn zeer aangrijpen en raken tot diep in het hart. Het is oneerlijk dat zulke lieve, onschuldige meisjes zo behandeld worden.

Maar dat niet alleen, De verloren kinderen is ook een bizar verhaal. Het verhaal dat iemand of een organisatie zo ver kan gaan. Dat kinderen na een beslissing van de moeder zo verloren zijn. Dat er dan geen vreugde meer in het leven te bespeuren is. Dat iemand zijn of haar kind dit aan doet is een hard besef en dat zet dan ook echt aan het denken. Na het leven van dit boek, kijk je waarschijnlijk heel anders naar je kinderen. Het zal me dan ook niet verbazen als je ze onbewust een beetje extra vertroetelt.

Oma Lily en de kleine Rosie zijn personages die zo enorm sterk zijn dat je wel van ze moet houden tijdens het lezen. Lily strijdt voor haar kleinkinderen en neemt niet zomaar genoegen met een ‘nee’. Ook de kleine, maar slimme Rita probeert het leven wat meer naar haar hand te zetten. Ondanks de zware situaties die ze zo nu en dan te verduren krijgt, blijft ze rechtop staan. Iets was ietwat ongeloofwaardig is, maar wel sympathie voor de kleine meid opwekt.

De verloren kinderen moet het hebben van oma Lily en Rita. Zij zijn de heldinnen van het verhaal. Je blijft maar lezen, omdat je hen allebei het geluk en een mooie afloop gunt. Verder bestaat het verhaal vooral uit veel narigheid en dat komt niet altijd ten goede. Iets meer lichtpuntjes zouden het verhaal net iets beter behapbaar maken. Duidelijk geen feelgoodverhaal, wel een op en top tranentrekker.