Spirituele roman met een spannend tintje

Kate Hamer debuteerde met Het meisje in de rode jas, het boek was succesvol in Nederland en uitgeverij De Boekerij besloot ook het even onheilspellende Het meisje in het bos uit te geven. In dit boek ontdekt een dertienjarige dat haar ouders niet haar echte ouders zijn en ze start op eigen houtje de zoektocht naar haar echte vader en moeder.

“De woorden moeten zwaar zijn geweest, want ze vielen van de trap en botsten tegen hem aan. Hij wankelde even en richtte zich weer rechtop.”

Opvallend is dat de hoofdstukken kort zijn. Dit is fijn, het voert de spanning op, maar geeft ook zo nu en dan een momentje van rust. Het nadeel hiervan is dat het boek niet de gehele tijd spannend is en na een kort hoofdstuk is het zo weer weg te leggen. Een ander opvallend element is dat de hoofdstukken vanuit het perspectief van Ruby een titel hebben, de hoofdstukken vanuit het perspectief van moeder Anna hebben dit niet. Dit laat op een simpele manier een wisseling in personage zien.

“Ik was er ook te oud voor geworden, want mijn manier van spelen was veranderd: ik speelde nu dat ze ongelukjes kregen in het huis, zoals struikelen en van een trap vallen, of pop Sindy zat met haar hoofd in de oven terwijl pop Paul buiten stond en door het raam naar haar keek.”

Het is al snel duidelijk dat er iets duisters om Ruby heen hangt. Omdat het verhaal grotendeels vanuit haar is geschreven wordt dat niet letterlijk benoemd. De manier waarop zij denkt maakt dit echter wel duidelijk. Voodooboeken en het in brand steken van de kleding van ‘vader’ Mick maken dit duidelijk.

Lange tijd weet je niet wat je met het verhaal van Ruby aan moet. Het is rommelig, exact zoals haar gedachten. Het leest daardoor ook niet lekker verder en het boek is makkelijk aan de kant te leggen. Dat is jammer, want tussen de regels door zitten elementen die kunnen duiden op een groot psychisch probleem. Door de afstand en weinig echte spanningsopbouw komt dit helaas niet volledig tot zijn recht.

Ook maken de door Ruby ‘verzonnen’ personages het verhaal onnodig verwarrend. Schaduw, of-ie nu wel of niet echt bestaat, krijgt heel soms een stem. Zijn hoofdstukken moeten, verwacht ik, spanning opwekken, maar dat lukt niet. Na het lezen van het hoofdstuk blijf je eerder zitten met het gevoel van verwarring dan van angst of nieuwsgierigheid.

Toch is het verhaal niet een en al ellende. Ruby is een meisje met een probleem en je wilt hoe dan ook weten hoe het met haar afloopt. Vindt ze haar ouders uiteindelijk? En wie is toch die schaduw? En waarom is ze geworden tot wie ze is? En wat is waar? Word je als lezer ook niet gewoon op het verkeerde been gezet door alle verwarring heen?

Als liefhebber van het thrillergenre kun je het idee hebben dat je daadwerkelijk op het verkeerde been gezet bent. Een echte thriller lijkt Het meisje in het bos niet te zijn. Het boek is eerder een roman – die probeert literair te zijn – met een spannend tintje. Voeg daar wat spiritualiteit aan toe en je hebt het concept van Kate Hamer in dit boek. Of dat werkt? Waarschijnlijk een aanrader voor de romanliefhebbers en een afrader voor de thrillerfans.