Lang en saai verhaal over zwangerschap

In Een wilde gok van Abbi Glines (1977) maakten we kennis met Grant en Harlow. De twee werden verliefd op elkaar en werden door een geheim van Harlow uit elkaar getrokken. Laatste kans is het vervolg op Een wilde gok en gaat verder waar het eerste deel geëindigd is.

Harlow is zwanger van Grant. Omdat hij ontzettend bang is Harlow te verliezen en de zwangerschap enorm risicovol is voor haar gezondheid, besluit ze voor zich te houden dat ze een kind verwacht. Als Grant erachter komt dat zijn meisje zwanger is, kan hij niets anders dan meteen naar haar toe gaan. Ze herenigen zich, maar Grant weet één ding zeker: er zal Harlow niets overkomen, ook niet als hij daarvoor zijn zoon of dochter op moet geven.

En dat is de toon van bijna het gehele verhaal. Harlow wil het kind houden en voelt dat het goed gaat komen. Grant heeft dit vertrouwen niet en is doodsbang om de liefde van zijn leven te verliezen. In zijn omgeving heeft hij namelijk al gezien hoe het verlies van een geliefde je kan verscheuren.

Glines blijft te lang bij dit gegeven hangen. Iedereen is tegen, behalve Harlow. We volgen haar ziekenhuisbezoeken en lezen steeds argumenten waarom een zwangerschap in haar geval niet handig is en waarom ze die zou moeten afbreken. Dit is enorm saai en nodigt totaal niet uit tot verder lezen.

Wat wel mooi is, en dat zijn eigenlijk de stukken die het meest boeien, zijn de brieven die Harlow tijdens de zwangerschap aan haar zoon of dochter schrijft. Ze beschrijft in deze brieven voornamelijk de mensen in haar omgeving en laat op die manier zien hoeveel ze eigenlijk van iedereen om zich heen houdt. En dat bezorgt na het lezen van elke brief een glimlach.

Op een gegeven moment zit je heel even op het puntje van je stoel. Zou het dan toch mis gaan? Het is voorspelbaar dat dat niet gebeurt. Glines is een feelgoodauteur bij uitstek en geeft niet de indruk dat ze snel een personage laat sterven. Dat heeft ze al een keer gedaan bij Jace in een van de eerdere delen. Het feit dat je weet dat het goed komt, geeft het verhaal wel een hoog feelgood-gehalte.

Ook de prettige stijl die vertaalster Manon Berlang hanteert, met niet al te ingewikkelde zinnen en korte hoofdstukken in wisselend perspectief, maken dit een deel waar je zo doorheen bent. Het is dan misschien wel niet het meest boeiende deel, maar je bent door het lezen van deze roman wel helemaal bij in de serie.

Laatste kans is tot nu toe duidelijk het minst geslaagde boek in de ‘Rosemary Beach’- serie. Het verhaal valt te veel in herhaling en raakt je eigenlijk nergens tot diep in je ziel. Dat is zonde, omdat dat raken juist een van de krachten van Glines is. Gelukkig was dit niet haar laatste kans en kunnen we reikhalzend uitzien naar Je was van mij, het negende deel dat zich in Rosemary Beach afspeelt.