Gewoon goed voor wat ‘ontspanning’

Guido Eekhaut is een schrijver met een divers oeuvre. Van thrillers, speculatieve fictie, historische thrillers en toekomstthrillers tot filosofische en cultuurfilosofische boeken. Ook schreef hij drie thrillers onder de naam Nellie Mandel. De drie boeken van de serie ‘Wolven’ (uitgezonden op VRT) zijn tevens van zijn hand. Naast al deze boeken schreef hij ook essays, novellen en korte verhalen. In 2009 ontving hij voor zijn boek Absint de Hercule Poirotprijs. Dit boek is het eerste deel uit de Amsterdamcyclus. In deze boeken werkt hoofdinspecteur Walter Eekhaut samen met de AIVD en meer specifiek met hoofdcommissaris Dewaal, die ook in De Nederlandse connectie een rol speelt. De Nederlandse connectie is nog niet verfilmd. Diverse scenaristen hebben aan de verhalen van Witse gewerkt.

Elvin de Pauw is voorzitter van de NNP, de Nederlandse Nieuwe Partij, een rechtse splinterpartij. Hij heeft, samen met zijn secretaris Wibo van Snoeren die al bijna 5 jaar voor hem werkt, een villa gehuurd in Halle. Daar vinden besprekingen plaats met vertegenwoordigers van de Vlaams-nationalistische Partij. Na een ruzie met De Pauw — die als verzetje een paar dames langs heeft laten komen, iets wat Van Snoeren niet helemaal gepast vond — heeft laatstgenoemde de villa verlaten en de nacht in een motel doorgebracht. De volgende ochtend moet hij echter terug om aantekeningen door te nemen van het gesprek met de Belgen, die later in de middag terug zullen komen. Als hij echter de villa binnengaat, voelt hij dat er iets mis is. In de slaapkamer van De Pauw treft hij deze naakt op bed aan en naast het bed ligt een eveneens naakte vrouw in een plas bloed. Het gaat om Ariëlle Prokosh die, naar later blijkt, is doodgeslagen. De Pauw leeft nog, maar moet naar het ziekenhuis worden gebracht. Hij heeft last van amnesie en kan zich niets meer herinneren.
Commissaris Witse gaat samen met zijn rechterhand, inspecteur Tine Smets, op onderzoek uit. Maar omdat een Nederlandse politicus, omstreden én met heel wat vijanden, bij de zaak betrokken is, zijn er meer instanties die zich met deze zaak gaan bemoeien (waaronder de AIVD), tot ergernis van Witse.
Witse en Smets hebben niet veel gemeen. Witse is een knorrig en humeurig persoon. Hij houdt niet van gezeur, is weinig tactvol, niet goed in de omgang met mensen en nog slechter in relaties. In zijn werk is hij echter als een bloedhond. Tine Smets is getrouwd, heeft twee kinderen, is menselijker, tactvoller en beter in de contacten met mensen. Zij vullen elkaar dus wel aardig aan.

Ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik, voordat ik dit boek las, de verfilmingen van de boeken rond Witse nog niet gezien had. Toch kan ik mij, na het lezen van dit boek, niet aan het gevoel onttrekken dat veel van deze verhalen en van de persoon Witse geïnspireerd zijn op de verhalen over De Cock. Het verschil is uiteraard dat Witse een Belg is en de verhalen spelen zich dan uiteraard in België af. De Cock en Vledder versus Witse en Smets dus. Ook in de verhaallijn en zeker in de plot zitten overeenkomsten. Waar de Cock in zijn stamkroeg bij ‘Lowietje’ altijd zijn ingevingen kreeg, heeft Witse zijn vaste plekje in het café van Albert, tegenover het bureau. En ook Witse heeft uiteindelijk maar één helder ogenblik nodig om de zaak in De Nederlandse connectie op te lossen.

Leuk boek met een aardig verhaal, dat zich leent om verfilmd te worden (of daar wellicht op geschreven is), maar verder weinig vernieuwend of origineel. Ook het thema in dit boek is eigenlijk al behoorlijk uitgekauwd. Tóch een boek waarin de karakters, zeker die van Witse en Smets, goed neergezet zijn, evenals hun interacties. Verder gewoon een boek voor een paar uurtjes ‘ontspanning’, want van spanning is in het verhaal weinig sprake. Als lezer zit je zeker niet op het puntje van je stoel. Wél aanleiding voor mij om tóch een keer een aflevering van Witse te gaan kijken. Ik ben benieuwd...