Eind goed, al goed; maar niet James Patterson waardig

Aan veel dingen zit een houdbaarheidsdatum, maar niet aan James Patterson en ook niet aan zijn boekenseries over Alex Cross en The Women’s Murder Club, waarvan De zestiende verleiding alweer de volgende in de rij is. Natuurlijk moet je als schrijver altijd weer de afweging maken of je personages nog ‘levensvatbaarheid’ hebben en of de lezers er nog niet op uitgekeken raken, maar zolang dat niet het geval is… Hoewel in dit geval tóch opgemerkt moet worden dat De zestiende verleiding niet zo imponeert als enkele voorgaande boeken in deze serie. De échte spanning ontbreekt, met uitzondering van de eerste hoofdstukken van het verhaal waarin Patterson sterk begint met de verijdeling van een bomaanslag en de bomexplosie in het wetenschapsmuseum. Maar dan valt het verhaal opeens stil, met de uitgebreide beschrijving van de rechtszaak tegen de vermeende dader van de bomexplosie, Connor Grant.  

Daarnaast wordt er een tweede verhaallijn ingebracht. Claire (Washburn), hoofd Pathologie vraagt Lindsay (Boxer) te komen kijken naar verwondingen die zij is tegengekomen bij een vrouw die, zoals aangenomen wordt, overleden is aan een hartstilstand. Op haar bil zit een kleine ronde plek met in het midden ervan een gaatje, veroorzaakt door een injectienaald. Claire geeft aan dat zij een dergelijke verwonding al een keer eerder heeft gezien. In beide lichamen zijn echter geen sporen gevonden van een geïnjecteerde stof.  

Een derde verhaallijn betreft de breuk tussen Lindsay en haar man Joe (Molinari). Ze wonen apart om Lindsay de kans te geven om te bepalen of ze hem nog voldoende vertrouwt om hem weer volledig terug te laten komen in haar leven. Al deze zaken houden Lindsay bezig en zetten haar leventje danig op zijn kop.  

De zaak met betrekking tot de bomaanslagen is natuurlijk actueel, maar niet nieuw. Het is al vaak als onderwerp gebruikt. De andere zaak daarentegen is ietwat authentieker. In het begin van het verhaal staan de bomaanslagen en de rechtszaak tegen Connor Grant (die trouwens gestoeld is op heel weinig en mager bewijsmateriaal) centraal en wordt de andere zaak (kort) opgevoerd. Gaandeweg het verhaal wordt dit gegeven omgedraaid: het verhaal naar aanleiding van de bomaanslagen wordt iets meer naar de achtergrond geschoven en de zoektocht naar de dader die personen injecteert met een onbekende stof komt meer naar de voorgrond. De problemen die er spelen tussen Lindsay en Joe worden te pas en te onpas in het verhaal ingebracht. Dit zorgt er voor dat het een nogal rommelig geheel wordt. Zoals bekend gebruikt James Patterson (bijna) altijd korte hoofdstukken. Ook nu weer, waardoor er vaak en snel gewisseld wordt. Dit komt de continuïteit van het verhaal, zeker in dit geval, niet ten goede.  

Verder mist er ook vaker enige diepgang, worden tijdsaanduidingen niet of nauwelijks aangegeven waardoor sommige gebeurtenissen in eerste instantie ietwat vreemd overkomen en laat de uitwerking van de plot(s) zeer zeker te wensen over. Ze zijn veel te toevallig en te bedacht. Het idee ontstaat dat Patterson zich op enig moment realiseerde dat hij een eind moest gaan maken aan het verhaal, zich nog moest bedenken hoe hij dat het beste zou kunnen doen en dus maar snel iets bedacht heeft om het bekende ‘eind goed, al goed’ te kunnen bewerkstelligen. Door dit alles is De zestiende verleiding helaas een ietwat tegenvallend, soms onsamenhangend verhaal met te veel wisselingen en een einde dat niet ‘Patterson waardig’ is.  

Het voordeel dat Patterson heeft, is dat hij altijd terug kan vallen op zijn sterke hoofdpersonen: de vrouwen van de ‘Murder Club’ en hun echtgenoten en die redden het verhaal, gelukkig voor hem, dan ook nog enigszins.