Een boek van het dertien-in-een-dozijntype

Julie Hastrup is in 1968 in Ringkøbing geboren. Zij is werkzaam als journaliste voor zowel radio als televisie. In 2009 kwam haar thrillerdebuut En torn i øjet uit, nu in het Nederlands uitgegeven als Een doorn in het oog. Het was een van de genomineerde boeken voor het beste Deense debuut en stond in de top tien van bestverkochte thrillers van het jaar. Een jaar later, in 2010, verscheen haar tweede boek met Rebekka Holm in de hoofdrol, Det blinde punkt, en in 2011 het derde in deze reeks, Blodig genvej. Julie Hastrup woont en werkt in Kopenhagen.

De jonge Anna Gubergen (22) wordt, na een avondje uit, in Ringkøbing vermoord. Rebekka Holm, werkzaam voor de dienst Nationale Recherche in Kopenhagen, wordt naar Ringkøbing gestuurd om het regiokorps ter plaatse te ondersteunen. Rebekka is in Ringkøbing geboren en haar ouders wonen er nog steeds. Door omstandigheden, die later in het boek duidelijk worden, is Rebekka er echter al een flink aantal jaren niet meer geweest. De moord op Anna heeft veel gelijkenissen met een moord die ongeveer 20 jaar eerder plaatsvond. Rebekka werkt nauw samen met Michael Bertelsen. Het onderzoek verloopt stroef en dreigt meerdere malen vast te lopen. Dan verdwijnt er plotseling een tweejarig meisje, dat ook Anna heet. De vraag is of er een verband bestaat tussen de moord en de verdwijning. Later, nadat er nóg een moord gepleegd is, komen er langzaam maar zeker een aantal aanwijzingen boven water waar de politie mee verder kan. Pas nadat Rebekka in een hachelijke situatie verzeild is geraakt, vallen alle puzzelstukjes op zijn plaats en kunnen de zaken opgehelderd worden.

Wat tegenwoordig zo jammer is aan een aantal boeken is het feit dat ze vaak gebaseerd zijn op hetzelfde thema. Neem een inspecteur of rechercheur en schrijf daar een serie boeken om heen. Dit personage, man of vrouw, heeft in ieder geval één bepalende karaktereigenschap: knorrig, sympathiek, sociaal opvliegend, en heeft daarnaast sowieso een probleem: drank, een scheiding achter de rug, psychische problemen door bijvoorbeeld een gebeurtenis uit zijn of haar verleden, en ga zo maar door...

Omdat bepaalde schrijvers met dit soort boeken in het verleden succes hadden, denken vandaag een heleboel andere schrijvers dat ze op dit succes mee kunnen liften en daarom opeens allemaal een zelfde genre boeken gaan schrijven. Mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar een meer uitgesproken, individualistischere stijl, geen boek van het dertien-in-een-dozijntype, maar een boek dat door de unieke personages boven komt drijven.

Begrijp me niet verkeerd. De personages in Een doorn in het oog worden wel goed neergezet en uitgewerkt. Er komt een grote verscheidenheid aan karakters voorbij en allen passen goed in het grote geheel. Met de psychologie en de karakterbeschrijvingen zit het in dit boek dus wél goed. Gelukkig maar. Ook is Rebekka Holm een vrouw die sympathie opwekt en wier personage zich zeker leent voor meerdere verhalen.

Toch is en blijft het een boek, een verhaal zoals er al veel van zijn en dát is en blijft jammer. Bovendien was het ook een ongelooflijke misser van Julie Hastrup om al zo vroeg in het boek (rond pagina 67) duidelijk te maken wie de dader is. Dat maakt de rest van het verhaal helaas veel minder interessant en uiteraard veel minder spannend. Zij probeert er hier en daar nog een draai aan te geven, maar het kwaad is dan al geschied.