Inkijkje in het leven van paparazzo Joop van Tellingen

Ben Groenendijk (journalist en schrijver) werd na een lange zoektocht door Nathalie, de dochter van Joop van Tellingen, bereid gevonden een boek over Joop uit te brengen, ondanks het feit dat het zijn eerste boek (in dit genre) zou gaan worden. Maar het wederzijdse vertrouwen was er en dus ging hij aan de slag met een enorme hoeveelheid aan verhalen.

Komt goed, jochie (een vaak gebezigde uitspraak van Joop) is het verhaal over de opkomst en de carrière van de fotograaf/paparazzo Joop van Tellingen, maar ook zijn privéleven komt uitgebreid aan bod. Joop was zowel geliefd als verguisd. In het boek wordt hij neergezet als een type ‘ruwe bolster, blanke pit’. Aan de ene kant deed hij alles (ook zaken die ongeoorloofd waren) om een primeur te krijgen of een goede foto te maken, aan de andere kant deed hij ook veel voor zijn familie, vrienden en de BN’ers en dat vaak belangeloos. Waar hij kon helpen, deed hij dat en menig BN’er heeft zelfs zijn carrière aan Joop te danken. Dat hij zowel geliefd als gehaat was, wist hij natuurlijk zelf maar al te goed en hoewel hij vaak deed voorkomen alsof hij daar niet mee zat, was hij toch gehecht aan een zo goed mogelijke verstandhouding met ‘zijn’ sterren. Maar, een goede foto of een primeur ging voor alles! Joop zocht vaak de grenzen van toelaatbaarheid op en overschreed deze ook wel eens, maar zoals hij zelf ooit zei: “De foto is me veel meer waard dan hoe de mensen over me denken. Ik moet en ik zal die foto hebben…”.

De gekozen opzet voor Komt goed, jochie  is niet zo’n gelukkige keuze te noemen. Het verhaal over Joop wordt vaak onderbroken door de zogenaamde ‘kaders’, specifieke verhalen over de belevenissen van Joop met BN’ers en anekdotes. Dit leidt de aandacht van het hoofdverhaal af omdat deze kaders er midden tussenin geplaatst zijn en dus het verhaal telkens onderbreken. Wellicht was het beter geweest deze kaders aan het einde van het boek te bundelen. Maar het zijn niet alleen deze kaders, ook de fotopagina’s onderbreken het verhaal meerdere malen.

Het hoofdverhaal zelf springt dikwijls nogal van de hak op de tak. In het begin is er nog wel een redelijk chronologische volgorde te ontdekken, maar gaandeweg het verhaal is deze volgorde helaas ver te zoeken en worden de verhalen uit verschillende tijdsperiodes door elkaar heen geplaatst. Dit komt de leesbaarheid niet altijd ten goede.

Af en toe lijkt het ook of er té veel informatie, té veel verhalen tegelijk verteld worden en dat leidt hoogstwaarschijnlijk ook tot deze ietwat ongeorganiseerde opzet. Jammer, want van de meer dan 40 jaar durende carrière van deze eerste Nederlandse paparazzo zou het toch mogelijk moeten zijn geweest een goed gedocumenteerd en overzichtelijk boek te schrijven.

Als lezer krijg je wel een beter inzicht in de mens Joop van Tellingen. De meesten kennen hem alleen als de brutale, volhardende fotograaf, maar Komt goed, jochie geeft een goede inkijk in het privéleven van Joop, hoe hij omging met zijn dierbaren en vrienden en uiteindelijk met de wetenschap dat hij ongeneeslijk ziek was en wist dat hij niet meer lang te leven had. Daardoor komt ook een kwetsbare kant van Joop naar buiten en dat is mooi om te lezen.

Zeker zullen er, zoals zijn dochter Nathalie in haar dankwoord aangeeft, nog een heleboel mooie verhalen zijn geweest die het boek niet gehaald hebben, maar sommige in het boek gepubliceerde verhalen zijn nu ook weer niet écht spectaculair te noemen. En zeker is het moeilijk om keuzes te maken, maar de hooggespannen verwachtingen heeft Komt goed, jochie helaas niet helemaal waar kunnen maken. Een gemiste kans...