wat ligt er toch allemaal verborgen in onze musea?

Een boek over een samengesteld museum, daar kun je veel van verwachten. De Wereld Draait Door heeft er veel aandacht aan besteedt en geeft het een naam; pop-up museum. Tijdens het lezen van dit boek leer je een aantal prominente Nederlanders van een andere kant kennen. Het geeft een soort van jaloezie omdat zij in depots van verschillende musea hebben mogen neuzen. Sinds kort is ook bekend dat hier zoveel ligt dat er gewoon geen tijd is om het te laten zien aan de bezoekers. Het maakt me nieuwsgierig, ik wil ook! Wat hebben ze gekozen. Wordt ik verrast?
Verrast ben ik zeker, er staan hele mooie foto’s in het boek en het boek is een mooi geheel dat je goed kunt gebruiken als voorbereiding op een bezoek aan het pop-up museum. Het is een boek om steeds weer even te pakken, om er doorheen te bladeren en te kijken.
Steeds ontdek ik weer iets nieuws.
Helaas ben ik niet in het museum zelf geweest, maar door het lezen en bladeren door dit boek was ik er voor mijn gevoel toch een beetje bij.
Ze worden er een beetje lyrisch of nostalgisch van, die mensen die je vaak op tv ziet bij Matthijs aan tafel. Ze geven ieder een eigen stempel aan hun gedeelte van dit boek (en van het museum) Dat heb ik wat minder, misschien ben ik te nuchter? Ik geniet van wat ik mooi vind en sla over wat me tegenstaat. Het eerste en het laatste woord is aan de onlangs overleden Joost Zwagerman. Hij schrijft gewoon mooi en treffend. Het helpt dat ik ook de tentoonstelling van Turner heb gezien, gewoon hier in Twente. Matthijs van Nieuwkerk blijft zelf heel stil. Hij komt niet aan bod in dit boek. Dat maakt het voor mij iets minder compleet.