Kun je je eigen familie samenstellen?

Eleonora is een meisje van zestien jaar dat na een gelukkige jeugd haar beide ouders moet missen, ze blijft achter met haar gemene stiefvader die daar misbruik van maakt. Iedereen verdenkt hem van moord en niemand doet er iets aan.  

Eleonora vlucht naar het zuiden van Nederland en komt daar terecht bij de eigenaar van de plaatselijke cafetaria. Hier vindt ze een nieuw thuis. Dan komen de spoken uit het verleden weer naar boven als ze een briefje vindt in een medaillon dat haar moeder haar heeft nagelaten. Ze moet kiezen waar ze wil gaan wonen, maar dan bedenkt ze een plan. Ze vormt een eigen, samengestelde familie om zich heen en begint opnieuw. En het kan allemaal!  

Dit boek is er een waarmee je je lekker op de bank nestelt en waardoor je de wereld om je heen kunt vergeten. Toch zijn er naast de mooie kanten toch een paar minpuntjes.  

Wat het verhaal mist zijn de reacties en buien die tieners soms kunnen hebben. Eleonora reageert zo eng volwassen op de nare gebeurtenissen en het lijkt alsof ze helemaal geen zestien is. Het is ook alsof ze er echt alleen voor staat, terwijl het verhaal begint met haar ouders die lieve mensen in hun omgeving hebben en Eleonora heeft ook vriendinnen om zich heen. Die komen in het verhaal niet meer terug. En dat wordt wel gemist.  

De verhaallijn is mooi, alles is rozengeur en maneschijn, maar het verhaal verloopt iets te gemakkelijk en sprookjesachtig. De drama’s uit het leven van Eleonora worden in het begin al genoemd als ze in haar dagboek schrijft. De eerste dag dat ze vlucht vindt ze een compleet ingerichte etage waar ze gratis mag wonen bij lieve mensen… En op het moment dat de lezer warm gemaakt wordt omdat er contact is met iemand uit haar oude leven wordt deze spanningsboog snel weer afgezwakt omdat het allemaal goed afloopt.    

Een zestienjarig meisje bedenkt een plan voor haar nieuwe leven en alle volwassenen om haar heen zijn het met al haar plannen eens. Zelfs als ze op achttienjarige leeftijd met een afgewezen asielzoeker wil trouwen. Het is het gevoel dat kinderen soms hebben; alles en iedereen bij zich willen houden en samenleven in harmonie. Het verhaal komt niet echt waarheidsgetrouw over.  

Eleonora’s familie is een echte feelgoodroman, een roman waarmee je je even in een ideale wereld waant. Gewoon omdat je zin hebt om even een boek te lezen zonder ellende en nare mensen. Dan is dit het juiste boek. Je moet de werkelijkheid echt even loslaten en gewoon genieten van het verhaal zelf.   

De schrijfstijl van de auteur is toegankelijk, er is geen sprake van moeilijk taalgebruik en de dialogen zijn heel natuurlijk. De vraag is en blijft natuurlijk: “Kun je je eigen familie samenstellen als je je eigen familie door omstandigheden moet missen?” Volgens de personen uit dit boek wel.