zin in een patatje met?

Marit kan het nieuws niet meer voor zich houden en verrast haar moeder op haar verjaardag met de mededeling dat ze anorexia heeft. Gelukkig voor haar nemen haar ouders haar heel serieus en de ziekte ook. Ze probeert diverse behandelingen maar wordt alleen maar slechter en lichter in plaats van beter. Ze komt in aanmerking voor behandeling in een kliniek.
De eerste hoofdstukken, voor de opname dus, is het verhaal een soort korte samenvatting van wat Marit allemaal geprobeerd heeft om beter te worden. Vanaf het moment dat Marit opgenomen wordt in de kliniek neemt ze je mee aan de hand door haar opname, de eerste dagen, ze laat je kennismaken met haar groepsgenoten. Laat je meelachen en meehuilen. Ik heb nooit geweten hoe heftig het allemaal is om anorexia te hebben. Dat wordt onder andere duidelijk als je leest hoe de dames van de groep alles proberen om toch niet aan te komen. Ondanks dat het bijna hun dood kan betekenen. De contacten onderling zijn heftig, mooi en soms heel hard. Je leest hoe Marit groeit in haar relatie met eten maar ook hoe moeilijk het is als je je realiseert dat de wereld gewoon doordraait terwijl jouw wereld stil lijkt te staan. Het wonen in een kliniek geeft veel veiligheid, houvast en structuur. Dat moet ze op een dag los gaan laten om zelf verder te leven.
Ze krijgt een nieuwe baan en trekt bij haar vriend in. Dan neemt ze nog één drastisch besluit, iets wat niet handig lijkt als je net “genezen” bent, terugval ligt op de loer.
Ik heb dit boek met kippenvel op mijn armen gelezen, ze kwam door haar schrijfstijl heel dicht bij mij als lezer en boeide me van het begin tot het einde. Je wilt weten hoe het afloopt ook al weet je dat ze het overleefd moet hebben. Ze heeft immers dit boek geschreven. Bijzonder mooi en heel knap omdat ze zichzelf niet spaart in het verhaal.
Ook bewondering voor haar ouders die haar tot steun zijn geweest. Het lijkt me zo moeilijk om je dochter zo weg te zijn kwijnen en naar een kliniek te moeten sturen!
Dit is een goed boek voor mensen in dezelfde situatie maar ook voor mensen die meer willen weten hoe het eraan toe gaat in een kliniek.
Enige minpuntje is de cover, die vond ik niet zo mooi. Geknoei met eten. Daar houd ik niet van. Aan de ene kant wil ik steeds een doekje pakken om het gezicht schoon te vegen en aan de andere kant kreeg ik door het zien ervan onmeunige zin in een patatje met