Minder puzzelen maar meer sfeer.

Haar zusjes zijn jaren geleden verdwenen, gewoon op een middag uit de tuin terwijl Arden even niet keek. Dat was de ommekeer van haar leven. Haar ouders en zij gingen hier letterlijk kapot aan en aan de vrolijke jeugd kwam een einde. Dan komt Arden naar jaren in bezit van het huis waar alles gebeurde. Ze gaat er wonen en heel veel herinneringen komen boven. Haar geboortedorp lijkt wel een afspiegeling van haar leven, bijna een spookdorp zoals het beschreven wordt. Het enige dat Arden wil is weten wat er met haar zusjes is gebeurd, ze beseft niet dat ze daarbij zelfs na 20 jaar nog gevaar loopt.

Dit boek leest soms wat moeizaam weg door de vele herinneringen die er spelen, dat maakt het verhaal wat traag. De auteur schrijft hier ook best uitgebreid over, dat had van mij iets minder gemogen. Ik houd van een verhaal met wat meer vaart. Toch blijven de vragen rondom de verdwijning van de tweeling door je hoofd spoken. En als de auteur op een gegeven moment toch ingrediënten aan het verhaal toevoegt ben je na het lezen van het plot toch blij dat je dit boek gelezen hebt. Er worden tegenwoordig veel boeken geschreven over vermissingen, dit boek viel mij op, misschien juist door de cultuur en sfeer van het verhaal. Arden keert terug naar het verleden en door de langzame vooruitgang van het verhaal is dit boek weer net even anders. Minder puzzelen maar meer sfeer.