Engelse humor in een penthouse in New York

Mary Poppins 2.0. Het verhaal is geschreven door de bekende Dawn French, het was mijn eerste leeservaring met deze komische actrice maar toch al haar derde roman. De Engelse Rosie vertrekt na een relatiebreuk naar New York om op de jongens te passen van de supperrijke familie Wilder-Bingham. Deze familie wordt geregeerd (anders kan ik het niet noemen) door “oma” Glenn. Regels zijn duidelijk, alleen niet voor Rosie. “Ik ben er voor de jongens.” Zegt ze tegen de verbaasde huishoudster, maar uit goedheis, onnozelheid of meelevendheid laat ze het hele gezin op zijn grondvesten schudden. Ik heb gelachen tot de tranen over mijn wangen biggelden, regelmatig vroeg ik me af hoe ze het nu weer voor elkaar kreeg om een van de jongens (ik vertel niet wie, wat of hoe) voor zich te winnen.
Door een onverwachte gebeurtenis lijkt het mooie sprookje van deze nanny ineens voorbij totdat ze erachter komt dat je ook gelukkig kunt zijn zonder dat je de goedkeuring van de buitenwereld hebt.
Rosie zegt in dit verhaal iets te vaak ja.
Als lezer ontdek je een onverwachte diepgang in dit heerlijke verhaal. De schrijfstijl past erg bij de manier waarop een komedie geschreven kan worden, men neme wat afstand en vertelt een verhaal met een heerlijk vleugje humor, satire en gevoel. En dan krijg je dit heerlijke ‪zomerlezen‬gevoel dat ik had in mijn tuintje in Oostenrijk.....