Een bijzondere roman over twee families, een droom en een stuk land.

Een heerlijke dikke pil waar ik echt even voor ging zitten, dat was mijn eerste indruk.
Er lopen door dit verhaal een aantal rode draden die het de gebeurtenissen bij elkaar houden, Marian, een medewerker van Vluchtelingenwerk doet een onderzoek en gaat daarvoor in gesprek met Ezechiël, een oude Joodse man. Wat eerst een moeizaam en standaard gesprekje lijkt te worden gaat al snel over in een diepgaand interview waarbij de beide mensen zichzelf lijken te verliezen.
Dan begint het eigenlijke verhaal, het verhaal van een Joodse familie, de familie Zucker en een Palestijnse familie, de familie Ziad.

Het verhaal begin rond 1890 in Rusland, ook daar werden al Joden vervolgd en velen van hen vluchten naar Palestina in de hoop daar een nieuwe toekomst op te bouwen. ZO ook Samuel Zucker, nadat hij zijn familie heeft verloren vlucht hij met vele Joden naar het beloofde land. Daar wonen nu arme Palestijnen en omdat Samuel rijk is heeft hij de mogelijkheid om een stuk land te kopen van de Palestijn Achmed. Ze worden vrienden en besluiten samen het land te verbouwen en er samen te gaan wonen.Ze noemen de plek “De tuin van de hoop.” Ze hopen hier met elkaar gelukkig samen te kunnen leven.
De ene familie is Joods en de andere Palestijns. Wij weten wat er sinds die tijd allemaal is gebeurd, hoe kan dit goed aflopen?
De tuin van de hoop is de tweede rode draad die de verhalen verbindt.

De politieke gebeurtenissen hebben direct invloed op de levens van de mensen die in de tuin van de hoop samen leven en werken. Het leidt tot onmogelijke liefdes, vrienden die elkaar helpen en even later niet meer vertrouwen en als er steeds meer vluchtelingen in Palestina aankomen pure strijd om de grond.
Er gebeurt zoveel in dit boek, het is bijna niet in een recensie samen te vatten. Het verhaal laat je niet meer los omdat het door de gebeurtenissen uit het nieuws van nu ook weer dichtbij komt. De passages die mij het meest bij zijn gebleven is het verhaal in het begin als de familie Zucker wordt opgejaagd en bijna helemaal uitgeroeid tijdens de Russische revolutie en daarnaast de gebeurtenissen uit de tweede wereldoorlog. De families lijken nooit echt tot rust te komen, er zijn verschillende opstanden en er is die constante strijd om de verdeling van het land dat we nu Israël noemen.
Wat dat met de hoofdpersonen uit dit boek doet is zo intens beschreven. Gedetailleerd en met veel gevoel. Het is nooit saai, het is wel een boek waar je vaak in wilt terugbladeren omdat je wilt weten hoe het ook alweer zat. En het is een verhaal dat je niet snel weer oppikt als je het boek een tijdje weg hebt gelegd. Je moet je aandacht er wel echt bijhouden.

Dan komt er nog een laatste onverwachte plotwending die een mooi einde maakt aan dit bijzondere boek. , Een boek dat voor velen een eye-opener zal zijn, en voor de mensen die net als ik van familiegeschiedenissen houden en van waargebeurde verhalen is het puur en vol aandacht genieten. Voor scholen zou het een samensmelting kunnen zijn van maatschappijleer, godsdienst- en geschiedenisles.