Het secondespel van Dafne Schippers

Nog één keer steekt Dafne Schippers Michail Chroestjov naar de kroon als ze tijdens de Olympische Spelen in Rio de Janeiro met een schoen gooit na de verloren finale op de 200 meter. Ze is ook maar een mens. Jarenlang werkte ze zich er suf voor, was alles gefixeerd op die ene gouden dag en dan is zilver voor even matglas. Enige tijd later breekt het besef door dat ze een prestatie van wereldformaat leverde. Maar de deceptie blijft. Japan 2020 is nog zo ver.

Historicus, econoom en sportliefhebber Gerard Marlet neemt er in ieder geval niet de tijd voor. Hij vindt de pas 24 jaren van een begenadigd talent genoeg om er een boek over te schrijven. In Op weg van Hellas naar Olympia volgt hij ’s lands trots op de voet. Dat laatste moet vooral niet letterlijk worden genomen. De verrichtingen van Dafne inspireren hem om aan een dieet met havermout te beginnen en hardloopschoenen te kopen. Helaas, na korte tijd komen de kilo’s er weer net zo snel aan als dat ze er afgingen. Hij heeft tabak van de opoffering en grijpt andermaal naar de sigaret.

Zijn poging om de sportieve prestaties van zijn grote voorbeeld te becijferen hebben meer resultaat. Een gedreven atlete die van meisje tot vrouw alles opzij zet met dat ene ultieme doel: Olympisch goud. Europees- en wereldkampioene, fameuze prestaties op de meerkamp, alles tot je dienst, alleen die plak telt. En dan maak je het jezelf wel heel erg moeilijk. Je suf trainen om breukdelen van secondes te versnellen, vijftig tot zestig dopingcontroles per jaar op de gekste momenten, blessures die je aspiraties vergallen. De lezer lijdt met haar mee, heeft de stekels overeind staan als kwaadwillende media de progressie die ze met bloed, zweet en een gepinkte traan maakt, toeschrijven aan het gebruik van verboden middelen.

Hoofdstukken over de ontwikkeling van 2008 tot aan 2016 lossen die over voortgang in het Olympisch jaar af. Daar zal verschillend op worden gereageerd. Je weet op de ene bladzijde de afloop van datgene wat op de volgende bladzijde nog in de nevelen is gehuld. Het verhaal in Rio is deels een herhaling van zetten, maar genuanceerder en gedetailleerder waardoor het z’n waarde heeft. Je doet Marlet onrecht aan door hem een ‘cijferneef’ te noemen, die reeksen zijn onontbeerlijk om het gevecht van Dafne te kunnen begrijpen. En wie daar aandachtig naar kijkt zal ook tot de ontdekking komen dat Dafne zeker op de 100 meter geen kanshebster voor goud en zilver was en dat ze op de 200 meter alleen bij een race als die in 2015, toen ze de afstand in 21,63 seconden afraffelde, de gulden droom zou kunnen verwezenlijken. Daar bleef ze met 21,88 ver vandaan. Zelfs tussen de 21,78 van Elaine Thompson en die beste prestatie van Schippers is een gapend gat. Te vroeg gepiekt, toch een lichte blessure? Inmiddels aan het plafond? Dat zullen de komende jaren uitwijzen.

Het verhaal is prettig leesbaar, loopt niet over van superlatieven, maakt helder welke inspanningen en ontberingen een sporter zich moet getroosten om aan de top te komen. En dan nog de kracht moet ontwikkelen om laffe persoonlijke verdachtmakingen de plek te geven waar ze behoren: de prullenbak.