De Tour van het onwaarschijnlijke

De Tour de France in 1928 is het uitgangspunt voor de roman van David Coventry. Uit historische geschriften weten we hoe zwaar de helletocht door het Frankrijk was. In deze roman ervaren we wat dat aan hersenspinsels bij de gladiatoren los maakt. Als volger van de Tour bekreunen we ons in 1980 als we een halve nacht op de Aubisque moeten doorbrengen als gevolg van pech. De 162 renners in deze editie zouden er heel wat over hebben gehad om hun lijden afgelost te zien door zo’n doorwaakt nachtje op de berg.

Geromantiseerd en wel bevestigt Coventry de vooringenomenheid dat je als je het al niet bent, geestelijk uit het lood geslagen raakt door zo’n immense beproeving. Daar waar renners anno 2016 klagen als ze voor een etappe van 300 kilometer aan het vertrek worden geroepen, is die afstand voor de renners in 1928 een peulenschilletje. In 22 etappes trappen ze 5377 kilometer weg. Slechts 41 van de 162 bereiken de finish. De naamloze die aan de vooravond van de laatste rit afhaakt, is de hoofdpersoon in het wielerdrama. Als de renners niet murw worden geslagen door de elementen slaan ze elkaar richting geneeskundige troepen, met ruige Wallonen in de voorste linie. Het is één groot lijdensdossier.

Mensen die de grens van het uiterste oprekken. Eén van hen vraagt of ze zijn been willen amputeren onder voorwaarde dat hij dan weer zijn weg mag vervolgen. Alleen als je botten versplinteren, stop je voorgoed. In deze door Nicolas Frantz gewonnen Tour ervaren we dat het slikken van cocaïne iets is dat van meet af aan een rol speelde in het peloton. De dames van lichte zeden plukken er hun favorieten uit, de alcohol vloeit rijkelijk. Sportieve waanzin. Coventry tuigt de heroïek op met fraaie staaltjes letterkunde. In al z’n rauwheid. Rake metaforen, sprankelende volzinnen. Een voorbeeld: 'We rijden onder de koepel van de duisternis op jacht naar de dageraad.' 

Sportliefhebbers zonder gevoel voor literatuur hebben in De onzichtbare mijl weinig te zoeken. Je wordt continu van het pure fietsen weggetrokken naar dat wat het met de pedaalridders doet. Rinus Michels zei ooit dat voetbal oorlog is. Coventry legt de verbinding tussen de Eerste Wereldoorlog met al zijn verschrikkingen en fietsen op dit niveau. De naamloze renner uit Nieuw Zeeland zweeft bladzijde voor bladzijde weg naar het tragisch verleden waarin het noodlot zich aan zijn dierbaren hecht. Hij neemt uit de Tour de waanzin mee die hem letterlijk en figuurlijk kopje onder doet gaan.

De Tour van 2016 kan wat het door de media opgeklopte lijden betreft niet eens in de schaduw staan van wat de meute in 1928 te verduren kreeg. Dat laten invoelen is wat Coventry teweeg brengt. En wat dat betreft is hij daarin geslaagd. En passant geeft hij een flinke scheut geografische informatie mee.