Aangrijpend beeld van een kindertehuis in de jaren vijftig en zestig

Mieke heeft problemen op school doordat ze slecht ziet. Haar ouders weten niets beters dan haar op zevenjarige leeftijd naar een internaat voor blinde en slechtziende kinderen te sturen. Het internaat wordt geleid door nonnen, die over het algemeen weinig gevoel hebben voor het omgaan met kinderen, en niet belemmerd worden door enig pedagogisch en psychologisch inzicht. Sommigen van hen bedoelen het duidelijk goed, andere doen onverschillig hun werk, waarbij zij het het belangrijkst schijnen te vinden dat er „rust en orde” in het instituut heerst.
De sfeer in het internaat, de conservatief-rooms-katholieke omgeving en het gebrek aan liefdevol sociaal contact leiden ertoe dat Mieke een hoogst beperkt wereldbeeld ontwikkelt. Van haar ouders krijgt zij weinig steun. Ze voelt zich steeds ellendiger en denkt dat het haar straf is dat ze zo moet leven.

Dankbare kinderen huilen niet is zonder meer een aangrijpende roman. Monique van Roosmalen schetst een schrijnend beeld van hoe het op een internaat in de jaren vijftig en zestig kon toegaan. De titel alleen al geeft de sfeer prachtig weer. Het verhaal is consequent vanuit het gezichtspunt van het opgroeiende meisje geschreven. Haar ontwikkeling wordt zorgvuldig gevolgd: haar taalgebruik verandert met het ouder worden, evenals haar gedachtegangen, die, ondanks het contact met een progressiever geestelijke, steeds depressiever wordt.
Toch is dit niet een „zwaar” boek. Het is met veel vaart en humor geschreven; de blik vanuit kinderogen is verfrissend.

Kortom, een knap boek, dat zeer de moeite waard is!