Sfeervolle afsluiter

Het labyrint der geesten is het vierde en laatste deel van een serie die zich voornamelijk in Barcelona afspeelt. In dit laatste deel maakt Zafon ook uitstapjes naar Madrid maar het grootste deel van het verhaal speelt zich toch weer in Barcelona af.

Zafon schrijft weer in zijn bekende, bloemrijke, bijna 19e eeuws aandoende stijl en verwerkt weer de nodige (soms wat flauwe) kwinkslagen in het verhaal, waardoor zelfs de meest gruwelijke gebeurtenissen niet al te zwaar op het gemoed drukken.

In dit vierde deel introduceert hij een nieuw, interessant personage, Alicia Gris, en door haar speurtocht komen alle lijnen uit de vorige boeken bij elkaar waardoor duidelijk wordt wie ze zijn en wat hen dreef. De sfeer in het boek is weer geweldig en net als de vorige delen is het voornamelijk een plotgedreven roman waarbij de personages vrij oppervlakkig blijven (ze hebben net genoeg diepgang om je in hen geïnteresseerd te houden) en het mysterie in het verhaal maakt dat je door wilt lezen. Jammergenoeg wil Zafon in dit laatste deel wat te veel uitleggen en verliest hij zich soms in lange beschrijvingen die er niet zoveel toe doen, zodat de spanning hier en daar wat verslapt. Het is voornamelijk de sfeer in dit boek waarin je wordt ondergedompeld (en het liefst niet weer uitkomt) wat dit boek weer de moeite waard maakt, want laten we wel wezen; Zafon is een meester in het scheppen van sfeer. Toch blijf ik er bij dat het eerste deel van de reeks: De Schaduw van de Wind, tevens het beste deel is.

Wanneer het eigenlijke verhaal al is afgerond, komt Zafon nog met een toegift waarin de hele ontstaansgeschiedenis van de “Kerkhof der vergeten boeken” reeks wordt uitgelegd en die hij van mij wel weg had mogen laten.

NB: ik kom regelmatig de vraag tegen of het nodig is om de vorige delen te lezen om dit boek te kunnen begrijpen. Mijn antwoord is dat, wanneer je de vorige delen nog niet hebt gelezen, je jezelf tekort doet om in dit laatste deel te beginnen, ook al is het mogelijk om het als los deel te lezen. Waarom zou je er van afzien om het geweldige “De schaduw van de wind” en de overige delen niet te lezen? Het lezen van de vorige delen verhoogt het leesplezier van dit laatste deel, al is het alleen al door het feest der herkenning.