Met de Franse slag.

Smaken verschillen; dat blijkt maar weer. Vorig jaar heb ik me laten verleiden om het boek Central Park van Guillaume Musso te lezen. Volgens zeggen is Musso een van Frankrijk’s beste thrillerschrijvers en meest geliefde auteurs maar zijn boek was mij slechts twee sterren waard en vol verbazing las ik na lezing de veelal positieve recensies die ik via de zoekmachine had gevonden. Voor mij geen Musso meer.

Hetzelfde overkwam me nu weer met een andere Franse thrillerauteur. Ik las zeer positieve berichten over de schrijfster Fred Vargas en besloot een van haar eerdere boeken te lezen uit de “Drie Evangelisten” serie. Woorden als “literair”, “origineel” en “geweldig” trokken mij over de streep. Ik heb het boek, “uit de dood herrezen”, in een paar dagen uitgelezen en kan na lezing alleen maar zeggen: wat een teleurstelling! Aan mijzelf twijfelen doe ik niet want ik weet wat ik mooi vind en waarschijnlijk is het gewoon een kwestie van smaak. Wanneer ik echter de positieve reacties van sommige lezers bekijk, is het net alsof ik een ander boek gelezen heb. Naar mijn mening is “uit de dood herrezen” namelijk helemaal niet zo’n geweldig boek. De dialogen komen gekunsteld over, het verhaal geconstrueerd, er zit geen mooie spanningsboog in en de drie “evangelisten” gedragen zich als 16 jarigen terwijl ze al in de dertig zijn, wat waarschijnlijk bedoeld is om het verhaal een zekere luchtigheid te verlenen, maar naar mijn mening niet echt werkt. Wanneer de term “literaire thriller” gebezigd wordt dan verwacht je een zekere diepgang die in dit boek echter ver te zoeken is. Het blijft allemaal erg aan de oppervlakte en pas aan het eind wordt er wat spanning ingebracht.

Begrijp me goed, het hoeft voor mij niet allemaal flitsend met een cliffhanger aan het eind van ieder hoofdstuk en bloed druipend van iedere pagina want ik hou namelijk wel van goed uitgewerkte, trage, meer psychologische thrillers. De drie boeken van Stieg Larsson vond ik erg goed en van Henning Mankell heb ik gesmuld. De Scandinavische thrillers zijn dus aan mij wel besteed. Met de Franse heb ik het wel even gehad en het enige mysterie dat mij rest is waarom zoveel mensen dit zo’n goed boek vinden.