Tweede keer raak.

Met een zucht leg ik mijn reader weg en neem ik voor de tweede keer afscheid van Hendrik Groen, wie dat ook moge zijn. Toegegeven, het is geen hoogstaande, diepzinnige literatuur maar dat is hier ook niet belangrijk. Net als in het eerste boek beschrijft Groen het leven van een tachtigplusser en de wereld om hem heen. De dagboekfragmenten zijn soms grappig, soms ontroerend en zeker confronterend. Het valt niet mee om af te takelen en toch het hoofd opgeheven te houden. Er is kritiek op de zorg maar ook kritiek op de ouderen zelf. Groen en zijn omanido club proberen grip op het leven te houden door elkaar te stimuleren om bezig te blijven, etentjes en uitstapjes te organiseren en actief te worden in de bewonersraad. Wanneer een van zijn beste vrienden ernstig ziek wordt zijn het de mensen uit dit clubje die hem er doorheen slepen. Wanneer zijn huisdokter afwezig is en hij van een vervangende dokter een veel positievere benadering krijgt waar hij daarna de vruchten van plukt, blijkt maar weer dat een luisterend oor en een eerlijke, gelijkwaardige opstelling vanuit de zorg en dus ook de huisarts naar de oudere toe belangrijk is. Er zijn volgens Groen echter teveel ouderen die alles maar over zich heen laten komen en verder alleen maar klagen over hun kwaaltjes en alles blijven vergelijken met vroeger. Groen betrapt zichzelf er op dat hij af en toe ook nostalgisch wordt en over zijn tijd als schoolhoofd mijmert maar laat dit de tijd die hij nog heeft niet overheersen. Ik blijf bij de conclusie in mijn recensie van het vorige boek dat deze boeken verplichte kost zouden moeten zijn in sociale – en zorgopleidingen.

Grappig, ontroerend, confronterend. Net als zijn vorige boek: een aanrader!