Als je vol verwachting naar de verfilming van een goed boek gaat kom je eigenlijk alltijd bedrogen uit. In dit geval had ik het omgekeerde: het gevoel dat ik een beroerde beschrijving zat te lezen van een middelbare scholier die een spannende B-film had gezien! Ik kan me voorstellen, als je nog weinig tot geen kennis hebt van waar het in dit boek om draait, dat dit een heerlijk boek is om geënthousiasmeerd te raken in de materie. Dat is dan ook de reden waarom dit boek zo'n groot publiek aanspreekt. Indien je echter een boek hebt gelezen als Het heilige bloed en de heilige graal van Baigent, Leigh, en Lincoln (waar zo'n beetje alles uit gejat is en terloops in het boek even wordt bedankt voor bewezen diensten!) dan krijg je op de helft van het lezen van De Da Vinci code al zin om de laatste bladzijde even snel te lezen om verlost te worden uit het lijden van de de hoofdpersonen, die zo zijn wegggelopen uit een "zustermiepkrijgtdegriep"-doktersroman. De overbodige, hoogst ongeloofwaardige aaneenschakeling van ontsnappingen en "geniale" invallen van de hoofdpersonen is tenenkrommend. Het enthousiasme, waarmee ik dit boek begon te lezen, maakte langzaam plaats voor teleurstelling.