Een super debuut

Een verhaal van twintig jaar geleden loopt door het heden heen. Heeft de zelfmoord van Luke er iets mee te maken? Kan Falk het oplossen? Wat is er gebeurt twintig jaar geleden?

Wat een debuut schrijft Jane Harper met De droogte. Vanaf de eerste bladzijde ben ik geboeid en zit ik in het verhaal. Het proloog trekt me al helemaal mee. Het proloog sluit af met; Binnen een omtrek van een kilometer van de boerderij klopte slechts één mensenhart. Dus er kwam geen reactie toen diep binnen in het huis de baby begint te huilen. Wanneer je dat leest weet je dat er iets afschuwelijks is gebeurt en wil je toch alleen maar verder lezen.

Geen moment wilde ik stoppen met lezen, ik moest stoppen met lezen want ik moest weer aan het werk of echt gaan slapen. Het is erg goed geschreven met een sterk plot. Hier en daar ga je vermoedens hebben maar echt overtuigd doorslaan doen ze niet. Tijdens het lezen zoek ik naar aanwijzingen, kleine details sla ik op en probeer zo mee te zoeken naar de oplossing. De personages zijn heel overtuigend neergezet vooral voor een klein dorpje, allemaal hele gewone mensen, drankproblemen, drukte makers, geheimen en de normale mensen. Je waant je in Kiewarra, in het stoffige dorpje, langs het water bij de mooie aparte boom.

Tijdens het lezen kom je stukken tegen die schuingedrukt zijn. Vooral zijn dit stukken over het verleden van Falk en Luke. Door deze stukken worden de personages echt uitgediept en krijgt het verhaal een dieper verhaal.