meeslepend en beeldend

Terwijl ik aan het lezen ben in een boek valt Het bloed kruipt door de brievenbus. Na een paar dagen kan ik er niet meer tegen. Ik moet gewoon beginnen in Het bloed kruipt. Het boek sla ik open op vrijdagavond, even een paar bladzijdes lezen. Een paar bladzijdes werden er al gauw meer dan vijftig. De volgende dag weet ik wat ik ga doen. Ik las Het bloed kruipt in één ruk uit. Ik moest mezelf af en toe even verplichten om te stoppen en wat anders te doen. Zaterdagmiddag was het boek uit, een goed teken dus.

Het boek is meeslepend, dit komt doordat alles heel beeldend geschreven is. Gezichtsuitdrukkingen zie ik voor me, Stuart Neville maakt echt werk van zijn personages en daardoor krijgt het verhaal veel meer dan alleen een rode draad die door het verhaal heen loopt. Ik zie het voor me als een film. Wanneer er een huis wordt omschreven kan ik zo het huis zien staan. Een oud huis, de keuken vol met stof maar nog wel met herkenbare spullen aanwezig, de trap naar boven naar de slaapkamers, ik zie het echt voor me. Doordat het boek zo beeldend is kan ik het ook niet wegleggen.

Het verhaal van Het bloed kruipt trekt je ook mee. Wat gaat er gebeuren, hoe gaan de broers leven nu ze beiden vrij zijn en wat zijn de leugens waarmee ze rondlopen. Het verhaal van de broers is niet het enige verhaal er zijn nog een aantal verhaallijnen die ernaast lopen en daardoor Flanagan en Cunningham een gezicht geven.