genoten en meegeleefd met de personages

Met een mooie cover zoals deze wek je bij mij al snel mijn nieuwsgierigheid voor een boek. Een dame in het zwart met iets in haar handen en dan de rest eromheen zo vrolijk. Wat is er met deze dame? Natuurlijk lees ik de flaptekst (die zie je hierboven). Dit lijkt me een mooi verhaal want hoe komen twee werelden die zo lang uit elkaar liggen bij elkaar en hoe gaat ze dat vertellen zodat ik beide werelden leer kennen en het een goed lopend verhaal is. Ik ben heel benieuwd. Dit waren mijn gedachten toen ik dit boek kocht. Ik had Portret van een vrouw al voordat ik Een week in Parijs kreeg, ik besloot eerst Een week in Parijs te lezen en toen Portret van een vrouw waardoor ik dus al een beetje bekend was met de personages.

Het boek is in twee delen opgedeeld. Deel één speelt zich af in 1916 en het tweede deel in 2006. Het eerste deel vond ik wat lastig inkomen er wordt veel beschreven hoe het eruit ziet, hoe het leven in het Franse dorpje is terwijl de Duitsers er zijn een dorpje waar niet veel gebeurt maar wel heel veel over verteld wordt. Je krijgt daardoor wel weer een goed beeld van hoe het eruit ziet en hoe hun gevoelens zijn over alles. Het tweede deel ligt me veel beter en is naar mijn mening ook interessanter. Je leeft mee met Liv en met Sophie terwijl Sophie niet meer leeft in de tijd waar het verhaal zich afspeelt. In het tweede deel wissel je ook van tijd en ik vind dit fijn, het zijn ontbrekende stukken in het verhaal daarnaast worden er ook dingen duidelijk door brieven en notities van vroeger die gevonden zijn. Van mij had het hele boek op deze manier mogen zijn. Je leert Sophie beter kennen maar het heden gaat verder.

Dat ik Een week in Parijs eerst heb gelezen ben ik heel blij mee want deze hoort voor Portret van een vrouw en niet erna. Erna zou ik hem overbodig vinden. Nu ik hem eerst gelezen heb ben ik al bekend met de personen die de hoofdrol spelen en daardoor ben ik al snel in het boek. Het was voor mij een heel ander boek als Voor jou dus vind ik dat deze twee boeken van de schrijfster zeker niet te vergelijken zijn. Het is een aardig dik boek met 430 pagina’s maar ik heb ervan genoten en meegeleefd met de personages en dat is denk ik wel een Jojo Moyes stempel.