Ziekelijk jaloers

Marie (19) droomt van een groots en meeslepend leven. Ze is het mooiste meisje van het dorp en heeft verkering met de knappe en slimme Olivier. Al snel raakt Marie ongepland zwanger. Olivier is dolgelukkig, maar zijn vriendin niet. Het aanstaande moederschap brengt haar toekomstdromen in gevaar. Voortaan is Marie’s leven ondergeschikt aan dat van haar baby. Een gevoel dat voor de egoïstische jonge vrouw maar moeilijk te verkroppen is.

Het doorboorde hart gaat over een tienermoeder die jaloers is op haar kind. Een heftig verhaal dat in korte, rake zinnen is opgetekend door Amélie Nothomb (1966) en in het Nederlands is vertaald door Marijke Arijs. Ondanks de zwaarte van het onderwerp, opgroeien zonder moederliefde, is Het doorboorde hart een vlotte en bij vlagen grappige roman.

Op jonge leeftijd bevalt Marie van haar dochter Diane. Het is een beeldschoon kindje. In plaats van trots voelt de moeder slechts afgunst. Het lukt haar niet om genegenheid voor haar kind te voelen. Gelukkig heeft Diane een liefdevolle vader en grootouders. Kunnen zij het gebrek aan moederliefde compenseren?

Als volwassene raakt Diane bevriend met Olivia, een succesvolle vrouw die een wetenschappelijke carrière combineert met het moederschap. Na verloop van tijd ontdekt Diane steeds meer overeenkomsten tussen Olivia en haar eigen moeder. Een inzicht dat haar doet besluiten om zich over de dochter van haar vriendin te ontfermen.

Het doorboorde hart is een pijnlijk verhaal. Het moet afschuwelijk zijn om op te groeien zonder moederliefde. Toch komt de pijn van de hoofdpersoon nauwelijks ter sprake. Diane komt koel en emotieloos over. Dit lijkt erg onwaarschijnlijk voor iemand met zo’n traumatisch verleden. Tegelijkertijd zijn de gedachten van Diane op vijfjarige leeftijd veel te hoogdravend. Het is niet geloofwaardig dat een kleuter de volgende uitspraken doet:

"… mama, ik heb alles voor lief genomen, altijd aan jouw kant gestaan, ik gaf je altijd gelijk, hoe onrechtvaardig je ook was, ik verdroeg je jaloezie omdat ik begreep dat je meer van het leven had verwacht, ik liet het me welgevallen als je me de complimentjes die ik kreeg kwalijk nam en ze me betaald zette…"

Desondanks is Nothomb erin geslaagd om Diane als aansprekend karakter neer te zetten. Het is eenvoudig om met haar mee te leven en uiteraard gun je haar een goede toekomst met fijne mensen om zich heen. Ook de prangende vraag of het ooit goed komt tussen moeder en dochter leidt tot een bizarre ontknoping.