Beklemmend!

Angst dient een doel.
Het is niet alleen voor het kijken naar griezelfilms of voor in een achtbaan. Het is er om een reden.
Het houdt ons levend.

De 16-jarige Linus wordt ontvoerd en belandt in een verlaten, lege bunker. Hij is totaal afgesloten van de buitenwereld; geen ramen, geen deuren, er komt geen enkel geluid binnen. Iedere paar dagen komt er iemand bij, tot ze na tien dagen met zijn zessen zijn. Een gevarieerd gezelschap, vrouwen en mannen, van een 9-jarig meisje tot een terminale zeventiger. Ze kennen elkaar niet, er is geen enkele overeenkomst te bedenken.

Waarom zitten ze daar?
Valt er te communiceren met hun ontvoerder(s)?
Hoe lang gaat het duren?
Kunnen ze ontsnappen?
Hoe overleef je zo’n situatie?

Overleef je het überhaupt?

Bunkerdagboek is in dagboekvorm opgesteld en is vooral door de thematiek en het einde erg bijzonder. Schokkend en indrukwekkend. Het geeft veel stof tot nadenken, niet alleen tijdens het lezen, ook daarna. Het is een beangstigend verhaal, het speelt in het hier en nu en zou – helaas – realiteit kunnen zijn.

Kevin Brooks toont zich een meesterverteller, die goed onder de huid en in het hoofd van zijn 16-jarige verteller kan kruipen. Alle emoties die een mens in zo’n situatie doormaakt, verwoordt hij geloofwaardig en beeldend. De verwarring, angst, paniek, berusting, verveling, woede en radeloosheid wisselen elkaar constant af.

Brooks won voor Bunkerdagboek mijns inziens terecht de Carnegie Medal, een zeer prestigieuze Britse prijs. Dit leverde de jury echter wel kritiek op van de Britse literair criticus Lorna Bradbury, ze vindt het een ‘verachtelijk en gevaarlijk verhaal’. Ook vindt ze dat (ouders van) potentiele lezers gewaarschuwd moeten worden voor de ‘kwaadaardige inhoud’. De jury denkt dat de uitgever een waarschuwingssticker een goed idee zal vinden: ‘Sales would go through the roof.’

Goed vertaald door Jenny de Jonge.