Een bloemrijke zomer

De Canadese Elizabeth Kelly studeerde Engelse taal en cultuur aan de universiteit van Toronto en ontving voor haar werk als redacteur meerdere malen de Canadese National Magazine Award. Ze schreef een aantal boeken, maar in Nederland verscheen tot nu toe alleen het door onder andere de New York Times Book Review bejubelde Het spijt me zo.

De laatste zomer van de Camperdowns speelt zich af in de zomer van 1972. Enig kind Riddle Camperdown is twaalf jaar oud en haar vader heeft zich kandidaat gesteld voor het Huis van Afgevaardigden van Massachusetts. Vanuit het ouderlijk huis wordt campagne gevoerd. Riddles ouders houden daarbij de schijn van rijkdom en luxe op, in werkelijkheid hebben ze fikse schulden.

Op een dag is Riddle per ongeluk getuige van een moord, maar de dader ziet haar en ze besluit er niet over te praten. Ze is bang en hoopt op die manier het voorval te kunnen vergeten. Riddles zwijgen heeft echter grote gevolgen voor haar familie en de carrière van haar vader.

Het verhaal is soms moeilijk te volgen, vooral omdat Kelly niet eenduidig met de personages omgaat. Bijna iedereen heeft een bijnaam en ze hanteert de eigennamen, bijnamen en aanduidingen (vader, moeder) door elkaar. Ze werkt de karakters van Riddle en haar ouders zeer gedetailleerd uit, de rest komt er wat bekaaid vanaf. Kelly schrijft sowieso erg bloemrijk en laat weinig over aan je eigen fantasie. Het boek bestaat grotendeels uit overvloedige en af en toe ronduit dramatische beschrijvingen van wat Riddle denkt en ervaart. Regelmatig vraag je je af wat je als lezer met al die kennis moet, want veel daarvan wordt verder niet gebruikt in het verhaal. Het is dus overbodige informatie.

Nu en dan is het ook moeilijk te geloven dat een twaalfjarige haar gedachten en ervaringen zo verwoordt. “Hij had in het buitenland gewoond. Hongkong. Rome. Dublin. Lhasa. Ik heb hem altijd gevolgd. Toen hij net terug was van een reis door het oerwoud van de Darien Gap, maakt hij een documentaire over zijn tocht door de afgelegen Atrapo-moerassen, een gebied zo onherbergzaam dat je een kettingzaag nodig hebt om het doornige struikgewas te lijf te gaan en waar hondsdolle honden zich vermenigvuldigen als verdorven reisleiders. Ik hoorde ook dat hij getrouwd was met een stralend juweeltje dat hij ergens onderweg opgepikt had. Haar vader was de Franse ambassadeur in de Verenigde Staten. Harry heeft altijd een voorkeur gehad voor raspaardjes.”

De vertaling van Cherie van Gelder is goed, het was alleen beter geweest als ze zich met name over het wezen paard wat beter had laten informeren. De tweede ster heeft dit boek te danken aan het feit dat de liefhebbers van dit genre en deze schrijfstijl er ongetwijfeld van zullen genieten.