257 jaar oud

Ik vertelde hem over mijn jeugd en over een vroege, tot mislukken gedoemde liefde die tragisch was geeïndigd. Ik gaf zelfs toe dat het mogelijk is verliefd te worden op iemand die je genegenheid niet verdient. Ik vertelde hem alles. Ik sprak over de achttiende eeuw, de negentiende en de twintigste. De omgeving veranderde van Engeland naar Europa, van Europa naar Amerika, en van Amerika terug naar Europa. Ik vertelde hem over mensen wier naam na hu dood was verdwenen en alleen nog voortleefde in de herinnering van hun tegenvoeters, en ik vertelde dat zij op hun beurt waren overleden, zodat er tenslotte alleen nog maar één was overgebleven, zodat alleen nog maar ik was overgebleven, de oudste van hen allemaal.

Een bijzonder boek. Heen en weer springend door de tijd en over de wereld volg je het leven van de 257 jaar oude Matthieu Zéla, lees je over allerlei gebeurtenissen die in geschiedenisboeken staan en begrijp je langzamerhand wat het betekent om iedereen te overleven, om alles mee te maken. Niet iedereen zal dit boek waarderen, het is een komen en gaan van namen en gebeurtenissen, en daar moet je af en toe je kop wel een beetje bij houden. Maar ik heb nooit het gevoel gehad dat ik het niet meer volgde, dat ik niet meer wist wie nou ook alweer Jack Holby was, om er maar eentje te noemen.
Hier en daar een schoonheidsfoutje (drukfoutje), maar al met al zeer lezenswaardig.