Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Ster in het schetsen van een sfeer

DorienN 30 augustus 2014
Pontus Beg was niet de oude man geworden die hij zich had voorgesteld.
Hiermee opent Tommy Wieringa zijn nieuwste roman Dit zijn de namen. Een verhaal over de 53-jarige politiecommissaris Pontus Beg en over een groep mensen die - opgelicht door mensensmokkelaars – over de steppe zwerft, op zoek naar een beter leven.
De hoofdstukken gaan afwisselend over Beg en de zwervers, en ze komen steeds dichter bij elkaar. Tot de zwervers uiteindelijk aankomen in de (fictieve) Oekraïense grensstad Michailopol, Beg’s domein.

De bewoners van Michailpol schrikken zich een ongeluk van de vreemdelingen, ze denken dat het de doden zijn, opgestaan uit hun graf:
Huid, strak aangesnoerd rond hun gebeente, gemummificeerd bijna. Zwarte oogkassen. […] De onaanraakbaren […] pestlijders […] In de collectieve verbeelding marcheerden de legers van de ondoden door de bevroren straten van Michailopol. Ze werden aangestaard en nagekeken, en niemand die ze durfde aan te spreken.
De zwervers zijn tijdens hun helletocht uitgehongerd geraakt, en vervreemd van de wereld. Ze ontwikkelden onderweg een soort eigen cultuur, noem het religie, waarvoor ze als relikwie een afgehakt hoofd van een neger bij zich hebben. Hij was een van hen, maar is onderweg vermoord.
De parallellen met de exodus uit het Oude Testament zijn niet moeilijk te herkennen.

Aan Pontus Beg de schone taak de stad te zuiveren van deze ongewenste vreemdelingen, en de moord op de neger op te lossen. Beg is echter meer bezig met zichzelf, hij is geïnteresseerd in het joodse geloof en raakt er steeds meer van overtuigd dat hij zelf van joodse afkomst is.

Pontus Beg doet je aan de Zweedse politieman Kurt Wallander denken, het hoofdpersonage van de tiendelige reeks geschreven door Henning Mankell. Beide hoofdpersonen zijn melancholisch gestemd, weemoedig, wat zwaar op de hand en soms behoorlijk cynisch. De setting van de verhalen vertoont eveneens veel gelijkenis. Grijsgrauwe steden, ondergedompeld in somber weer, koud en veel regen of sneeuw. Zowel Mankell als Wieringa zijn sterren in het schetsen van een sfeer.

Wieringa brak in 2005 nationaal en internationaal door met het avontuurlijke Joe Speedboot, een fantasievol boek , gekenmerkt door ijzersterk taalgebruik. Hierna volgde Ceasarion, totaal anders – want zwaar op de hand – maar weer met een zeer eigen karakter. Ook Dit zijn de namen is een fraai geschreven, origineel boek. Het niveau van Joe Speedboot wordt net niet gehaald, omdat het iets minder aan de fantasie van de lezer overlaat, maar het behoort zeker op de plank bij iedereen die een zwak heeft voor een goed geschreven verhaal.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van DorienN