Om stil van te worden

Ik vond dit een prachtig boek. Het mag een feitelijk relaas zijn, het is ook enorm beklemmend en beangstigend. Levi schrijft bijzonder mooi. Het is erg zeldzaam dat ik zinnen herlees omdat ze zo indrukwekkend zijn, in dit boek overkwam me dit regelmatig. Bijvoorbeeld: Ik kan niet begrijpen, niet verdragen dat men een mens beoordeelt niet naar wat hij is, maar naar de groep waar hij toevallig toe behoort. Ook nu nog (weer) zoooo van toepassing... Weer een Classics United-boek waarvan ik ontzettend blij ben dat ik het heb gelezen!

Nog een paar voorbeelden van die fraaie zinnen:

Vandaag is de zon voor de eerste keer helder en stralend boven de modderige horizon uit gerezen. Het is een Poolse zon, koud, wit en ver, die alleen je huid warmt, maar toen ze zich van de laatste nevels had bevrijd ging er een gemurmel door onze kleurloze massa, en toen ook ik door mijn kleren heen die lauwe aanraking voelde, heb ik begrepen waarom je de zon kunt aanbidden.

De personages van dit boek zijn geen mensen. Hun menselijkheid is bedolven, of hebben die zelf bedolven, onder wat hun is aangedaan of wat ze anderen hebben aangedaan.

Het is een geluk dat het vandaag niet waait. Eigenaardig, op de een of andere manier heb je altijd het gevoel dat je geluk hebt, dat de een of andere toevalligheid, hoe nietig ook, je op de rand van de afgrond tegenhoudt en je laat leven.