Een roadtrip, maar dan een beetje anders

Woelies vader Joe blijkt ernstig ziek, zo ernstig dat hij nog maar kort te leven heeft. Zijn laatste wens is om een treinreis te maken met zijn zoon. Om elkaar beter te leren kennen en fatsoenlijk afscheid te kunnen nemen. Ze zijn namelijk allebei goed in ergens aan beginnen, maar afronden is niet zo vanzelfsprekend.

Het is echter nog niet zo eenvoudig, die treinreis. Ten eerste heeft Woelie last van een vorm van straatvrees. Eigenlijk wil hij helemaal niet naar buiten, en dat is best lastig als je met de trein wilt reizen, naar steden als Londen, Brussel en Bonn. Ten tweede is Joe er zo slecht aan toe dat het ziekenhuis hem helemaal niet wil laten gaan. Hij ontslaat zichzelf en regelt een enorme berg morfinepleisters en een soort peppillen.

‘Kun je hem tillen?’ vroeg Daisy.
Ik had er heel wat voor over om nu ‘ja’ te kunnen zeggen, mijn vader nonchalant over mijn schouder te leggen en de trap af te lopen. Maar de waarheid was dat ik zo sterk in de verste verte niet was. En de waarheid was dat mijn vader veel te veel pijn had om op zijn buik over mijn schouder te kunnen liggen.

Voor Woelie is het afscheid van zijn vader heel erg moeilijk, want zijn moeder woont in een inrichting en hij zal dus helemaal alleen overblijven. Niemand ook om mee te praten over de emoties die hij door het naderende afscheid ervaart.

Mireille Geus heeft met Joe & ik een uitstekend YA-debuut afgeleverd. Het is fijn geschreven en makkelijk te begrijpen. De karakters van Woelie en Joe zijn mooi uitgewerkt en je gaat in de loop van het boek echt meeleven met die twee mannen. Het boek is opgedeeld in korte hoofdstukken die stuk voor stuk worden ingeleid met een gedachte van Woelie. Die gedachten weerspiegelen de chaos in het hoofd van Woelie.

Ik wil spelen in het leven. Niet te serieus nemen die duivel, die slokop, de lintworm die leven heet.