Volharding

Het eerste boek van Lars Mytting dat ik las en het beviel uitstekend. Ik ben dol op hoofdpersonen zoals Erik Fysken. Van die stugge, een beetje sneue, in zichzelf gekeerde, eenzame, sociaal gezien niet de handigste personen. Die een strijd aan gaan, met zichzelf en/of met de grote, boze buitenwereld. En die daarin vooral stug vasthouden aan hun eigen zienswijze, ook als dat misschien niet zo handig is, omdat het bijvoorbeeld het einde van je levenswerk betekent, zoals voor Erik. Hij raakt alles kwijt, eigenwijs als hij is. Het lijkt bijna alsof hij er niet bewust voor kiest, het overkomt hem gewoon. In werkelijkheid toont hij een staaltje kop in het zand steken van de bovenste plank en hij zit dus uiteindelijk toch met brokken.
Erik over zichzelf: Er was geen werkplaatshandboek voor mijn leven. En als het er wel was geweest, had ik het toch niet gelezen. Ik had het toch met vallen en opstaan geprobeerd. Steeds opnieuw geprobeerd, net als iedereen.

Mytting heeft een zeer prettige schrijfstijl, heel makkelijk leesbaar en mooi beeldend, zonder teveel in detail te treden. Zelfs de ellenlange reeksen auto-, apparatuur- en gereedschapsmerken die voorbij komen gaan niet vervelen. Het hoort bij Erik. Ook toont Mytting zich meester in het oproepen van de wat desolate, typisch Scandinavische sfeer. Wie mij kent, weet dat ik er heel erg van hou, van die grijze dagen, gesloten gemeenschappen en desolate landschappen.

Kortom: Mytting smaakt wat mij betreft naar meer!
Ik heb lang getwijfeld over 4 of 5 sterren, het blijven er 5 omdat ik een eerste boek van een schrijver (voor mij dan) altijd het voordeel gun. Als ik halve sterren kon uitdelen, was het 4,5 geworden.