Zelfkant van het bestaan

In het begin van het boek vraag je je af of je echt wel over zo'n stel losers wilt lezen. Of je je tijd wel wilt 'verspillen' aan een werkeloze, zuipende vader met nazi-sympathieën, zijn puberzoon en zijn twee geflipte vrienden. Aan die uitzichtloze maatschappij, in zo'n troosteloos dorp ergens middenin Italië. En toch... De band tussen vader Rino en zoon Cristiano is zo herkenbaar, dat je eigenlijk niet anders kunt dan met ze meeleven. En dan ga je stiekem toch een beetje van ze houden.
Ammaniti schrijft over zaken die aanschurken tegen het ongeloofwaardige, maar ze zijn niet onmogelijk. Dit is wat mij aantrekt in hem als schrijver.