Mooi proza op, maar geen spannend verhaal

Emma Cline raakte in haar jeugd gefascineerd door sekte-leider slash crimineel Charles Manson. Maar meer nog is ze geïnteresseerd in de meisjes die hij om zich heen verzamelde. Wie waren zij, en hoe kan het dat ze in staat waren om een reeks brute moorden te plegen? Eerder al schreef ze een essay over deze meisjes in de Paris Review. In De meisjes wijdt ze een roman aan deze personen.

Aan de hand van buitenstaander Evie – een verveeld meisje uit de middenklasse van California – leren we een sekte kennen rondom de mislukte singer-songwriter Russel. De hele bende woont op een ranch vlakbij San Francisco. Eten halen ze uit vuilnisbakken, verder voeden ze zich met drugs en alcohol. Niemand let al te veel op de rondlopende kleuters – je moet je als moeder immers niet te veel hechten, het kind moet vrij opgevoed worden volgens de leer van Russel.

Hoofdpersoon Evie is hier niet zozeer vanwege Russel, maar vanwege Suzanne. Evie vereert haar en wil niets liever dan bij haar zijn. Ze loopt weg van huis om voor korte tijd op de ranch te wonen, tot aan het moment dat het mis gaat.

De hoofdstukken die zich afspelen in 1969 worden afgewisseld met terugblikken van een volwassen Evie. Een vrouw zonder gezin, zonder eigen huis, die zich nog altijd schuldig voelt over wat er destijds gebeurd is. Ze vertelt het hele verhaal opnieuw aan zichzelf, om te achterhalen welke aanwijzingen ze in die tijd gemist heeft. Het levert een gekunstelde spanningsopbouw op, met zinnen zoals: 'Guy was degene die later die zomer de auto zou besturen met de meisjes erin. Hij zou eigenhandig zijn riem om de polsen van de huisbewaker binden'.

Wat het boek de moeite waard maakt is enerzijds de prachtige schrijfstijl (zelfs in vertaling): 'Grote gevoelens kon ik alleen maar veinzen, de wereld kwam tot me via popliedjes'. Anderzijds het vrouwelijke narratief. Wat betekent het om vrouw te zijn, om een meisje te zijn. Cline weet doeltreffend verschillende aspecten van het vrouw-zijn te beschrijven. Zoals het continue bewustzijn van je uiterlijk: 'Vroeger was ik constant uit op aandacht. Mijn kleding moest liefde uitlokken, ik trok de hals van mijn truitjes zo laag mogelijk, staarde peinzend voor me uit in een openbare gelegenheid zodat een toevallige passant zou denken dat ik een erg diepzinnig persoon was.' Of de passieve rol die veel vrouwen aannemen: 'Ik wachtte op iemand die me zou vertellen wat er goed aan me was. (…) En de jongens gebruikten die tijd gewoon om zichzelf te worden'.

Cline kiest ervoor het verhaal vanaf de zijlijn te vertellen. Dit levert mooi proza op, maar geen spannend verhaal. Als lezer blijf je ook aan de zijlijn, een toeschouwer. Er zitten bijvoorbeeld weinig dialogen in het verhaal. Je zit daardoor gevangen in de gedachtewereld van de hoofdpersoon. Ook doordat ze het verhaal vertelt met de kennis van nu wordt het nooit echt spannend. Door de continue vooruitwijzingen weet je ergens al wel hoe het verhaal afloopt. Het enige moment dat het verhaal echt spannend is, is op het eind. De slotscène is er een die echt kippenvel bezorgt. Pas hier besef je hoeveel impact het verhaal op Evie gemaakt heeft. En waarom ze het verhaal aan ons vertelt. Toch nog een spannend einde van een niet zo spannend, maar wel prachtig geschreven debuut.