Vermakelijk maar ook teleurstellend

Ransom Riggs schrijft met 'De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine' een pleidooi voor acceptatie en het vieren van het 'anders zijn'. Met mooie theorieën beschrijft Riggs een parallelle wereld met 'bijzondere kinderen' met een soort superhelden-talent. De een is onzichtbaar, de ander zo sterk als Pippi Langkous en weer een ander is onvatbaar voor zwaartekracht waardoor ze steeds wegvliegt. Een leuk concept, en met de vele foto's in het boek leek het ook echt een tof boek. Helaas pakte het anders uit. Het boek is uiteindelijk niet spannend en te voorspelbaar.

Jacob hoort van zijn opa verhalen over bijzondere kinderen op een eiland in Wales. Opa Abe laat Jacob foto's zien van die kinderen, als bewijs. Jacob meent de trucage te zien waarmee de foto's gemaakt zijn. Want een kind kan toch niet echt een rotsblok optillen? Of zweven. De foto's staan zelfs in het boek afgebeeld, wat een grappig effect geeft tijdens het lezen.
Als opa Abe vermoord wordt spreekt hij zijn mysterieuze laatste woorden uit: 'Vind de vogel. In de lus. Aan de andere kant van het graf van de oude man. 3 september 1940.' Op aanraden van zijn psychiater vliegt Jacob met zijn opa naar Wales om op onderzoek te gaan. Wie of wat heeft zijn opa vermoord?

Eenmaal in Wales gaat Jacob direct op pad. Al snel vindt hij het, inmiddels vervallen, weeshuis waar zijn opa leefde. Plots wordt Jacob verrast door een meisje. Ze lijkt sprekend op een van de oude foto's. Ze neemt Jacob mee en brengt hem naar een parallel universum. Hij gaat terug in de tijd, naar 3 september 1940. Het is een tijdlus, zo word hem uitgelegd door mevrouw Peregrine, het hoofd van het weeshuis. Deze kinderen beleven die dag steeds weer opnieuw.

Langzaam komt Jacob achter de waarheid. Eindelijk begrijpt hij waarom Opa Abe er niet altijd was voor zijn kinderen. Tot nu toe is het verhaal erg leuk om te lezen. Alles wordt uitgelegd waardoor het verhaal acceptabel wordt. Hoe ongeloofwaardig ook, Riggs weet je overtuigend mee te nemen in zijn sci-fi-wereld. Dit komt ook door de foto's, die niet alleen authentiek ogen maar het ook zijn. Riggs verzamelde ze op vlooienmarkten in de VS, zo vertelt hij in interviews.
De menselijke kant is ook mooi. Jacobs vader heeft nooit begrepen waarom zijn vader – Jacobs opa – er niet voor hem was, en hij lijkt ook jaloers te zijn op de band die Jacob heeft met zijn opa. Jacob is niet gelukkig in zijn leven in de VS. Bij de bijzondere kinderen voelt hij zich eindelijk thuis. Het is natuurlijk een bekend verhaal in jongerenliteratuur, al is het in bijvoorbeeld Harry Potter wat beter uitgewerkt.

Wat ook in Harry Potter beter werkt is de spanning. De weeskinderen worden bedreigd door 'schepsels' en 'hulsels'. Met deze bedreiging gaat Riggs net een stap te ver in zijn fantasiewereld. Waarom laat hij de kinderen niet achterna zitten door een circusbaron die ze wil gebruiken in zijn circus. Of door een wetenschapper die hen wil opensnijden om ze te onderzoeken. Een menselijke vijand had het verhaal vele malen spannender gemaakt.

Wat me ook dwarszit zijn de overduidelijke aanwijzingen. Jacob neemt een appel mee uit de tijdlus. De volgende ochtend blijkt de appel compleet verrot te zijn. De appel is namelijk in een nacht 60 jaar ouder geworden. Jacob snapt niet wat er met de appel gebeurd is, terwijl het zo overduidelijk is. Zo zitten er meer van die aanwijzingen in. 'De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine' verandert van een originele sci-fi in een voorspelbare soap.

Al met al is 'De bijzondere kinderen' een vermakelijk boek met een sympathieke hoofdpersoon en een schattig pleidooi voor 'jezelf zijn' en 'je passie volgen'. Helaas is de spanningsboog niet zo goed uitgewerkt, waardoor het voelde alsof ik een kinderboek aan het lezen was. Maar het heeft me wel een weekje vermaakt, en soms hoeft een boek ook niet meer te doen dan dat.