Veelbelovend thema, slechte uitwerking

“ Globale dierenaanvallen door genetische verandering”. Met dit idee schreef Patterson de succesvolle tweevoudige thriller Zoo. Een echte must-read voor de non-fictie lezers , zo lijkt het toch. Dat er een serie is van gemaakt, wil zeggen dat het idee heel wat te bieden heeft. Al gaat het hier om één van de weinige gevallen waarin wat er op het scherm wordt getoond beter is dan het boek. Spijtig genoeg slaagt Patterson er niet in het boek geloofwaardig en uitermate spannend te maken.
We bekijken het verhaal door de ogen van het hoofdpersonage Jackson, een jonge en flamboyante bioloog. Volgens Jackson is er iets grondig mis in de natuur, waardoor het gedrag van de dieren verandert. Na opvallende en staalharde bewijzen gezien te hebben, is Jackson overtuigd van zijn gelijk. Hij probeert mensen voor een mogelijke Apocalyps te waarschuwen, maar vindt geen gehoor. Jackson ontdekt dat de geur van mensen genetisch is veranderd. Hierop reageren de dieren agressief. Later blijkt dat het gebruik van mobiele telefoons in de afgelopen vijftien jaar voor een gigantische toename van elektromagnetische straling heeft gezorgd. Dit in combinatie met het veelvuldig gebruik van uit aardolie afkomstige producten (koolwaterstoffen) heeft de atmosfeer tot een kookpunt gebracht en de chemische samenstelling ervan veranderd.

Het valt te verwachten dat Patterson met dit goedgekozen thema een spannend boek kan neerpennen. Spijtig genoeg is dit niet zo. De hoofdstukken zijn zeer kort waardoor het boek diepgang mist. Met als gevolg dat het onmogelijk is om het verhaal spanning mee te geven. Het boek lijkt snel te zijn geschreven.
De taal van het boek is middelmatig en de zinsbouw is zeer simpel. Wel goed nieuws voor de moeilijke lezers : door de korte hoofdstukken en makkelijke zinsbouw is het boek zeer vlot te lezen. In het midden van het boek wordt er plots een tijdsprong van vijf jaar gemaakt. Wat er in die vijf jaar is gebeurd, weten we niet. Hierdoor blijft de lezer met vragen zitten.
De dieren wijzigen hun gedrag volgens de genetische verandering van de mens. Dit ruiken de dieren en ze reageren er agressief op. De theorie erachter is zeer ongeloofwaardig. Patterson brengt de lezers niet meer inzicht bij door het nauwkeurig te beschrijven.
We krijgen het verhaal niet alleen van de kant van de mensen te zien. Zo wordt het verhaal ook verteld vanuit het standpunt van een dier. Dit vertelstandpunt is zeer interessant maar wederom vaak ongeloofwaardig en te simplistisch voorgesteld.

Zoo is een aanrader voor een jonge doelgroep maar ook voor lezers die van wat fictie houden. Dit omdat de taal niet al te moeilijk is en het boek snel leest. Het thema sleurt je wel door het boek heen.