Een verhaal dat verteld moest worden.

Het kind met de Japanse ogen is een documentaire roman die de auteur schreef over de erbarmelijke omstandigheden van zijn ouders in Nederlands-Indië.
Zijn vader werd in 1939 eerst door toedoen van de Jappen naar een Japans krijgsgevangenschap gestuurd om drieënhalf jaar dwangarbeid te verrichten aan de Birma-Siamspoorlijn en terwijl hij amper bekomen was van deze ontberingen werd hij aansluitend door de Nederlandse regering de Indonesische onafhankelijkheidsoorlog ingestuurd..
Zijn moeder die ook al het nodige had meegemaakt voordat zij zijn vader ontmoette tijdens een van zijn zeldzame verlofuurtjes, gaat mee naar het kamp waar zijn vader dan werkzaam is als kok en krijgt daar haar eerste kind, zijn oudere broer.
Nadat de soevereiniteitsoverdracht is getekend in 1949 voelen zij zich niet meer thuis in dit Indonesië, te moeten leven in een land met landgenoten waar de vader tegen gestreden heeft, en het gezin vertrekt naar hun nieuwe land Nederland, waar ze kil ontvangen worden en opnieuw moeten vechten tegen de herinneringen en trauma's die zij met zich meebrengen.

De ik-figuur in het boek vindt na de dood van zijn ouders een doos met negatieven die hij laat ontwikkelen en door de foto's wordt de geschiedenis van zijn ouders zichtbaar.
Hij krijgt ook begrip voor hun karakter, streng, zwijgzaam, en soms afwezig, de nachtmerries en de geheimen die er waren en waar niet over gesproken werd.
Dit alles heeft een enorme impact op zijn opvoeding en jeugd gehad.
Hij besluit de plekken waar zijn vader en moeder geweest zijn te bezoeken en vertelt erover als het ware tegen zijn oudere broer die hij aanduidt als Bestebroer, het boek draagt hij ook aan hem op, hoewel die het waarschijnlijk nooit zal kunnen lezen.
Afwisselend lezen we de gebeurtenissen in het heden van de ik-figuur en de heftige gebeurtenissen die plaats hebben gevonden in het verleden van de vader en de moeder.

Het kind met de Japanse ogen kijkt je vanaf de cover aan met een afwezige blik, en maakte al wat los in mij voordat ik één letter gelezen had.
De auteur heeft een mooie schrijfstijl en de Indonesische woorden die gebruikt worden, worden achterin in het boek verklaard met een woordenlijst.
Het is niet een boek dat je even uitleest maar wel een erg indrukwekkend en mooi boek, een verhaal dat ook met name door de onbegrijpelijke rol die de Nederlandse regering erin speelde zeker verteld moest worden. Een stukje geschiedenis dat de Nederlandse regering het liefst wil verzwijgen, vergeten,en verbergen.