Vampiers in een hollands jasje

Stel je voor dat je een grabbelton hebt met daarin alle clichés die er binnen een bepaald (sub)genre of thema beschikbaar zijn. Is het mogelijk om aan de hand van deze verzameling clichés een origineel verhaal te schrijven? Dat is de vraag die in mijn hoofd bleef ronddolen terwijl ik Bloedwetten aan het lezen was. Het is immers een vampierverhaal. En het concept vampier is de afgelopen anderhalve eeuw zo uitgemolken dat het moeilijk is om er echt iets nieuws mee te doen.

Wat Sophia Drenth goed doet met haar vampiers, haar gemaakten, in haar sfeervolle Hollands-gotische wereld is het weglaten van een aantal van de makkelijke clichés. Ze gaan niet in vlammen door een beetje zonneschijn. Ze houden hun bestaan niet geheim voor de wereld. Dit is een wereld waar vampiers deel uitmaken van het dagelijkse leven. De hoofdpersoon van Bloedwetten, raadsheer Roan Storm, probeert via de politieke arena een einde te maken aan de bloedroof aan de hand van de vampiers die door de adel beschermd worden.

Het is jammer dat, heel voorspelbaar, de heer Storm zelf een gemaakte wordt en de rest van het boek eigenlijk het zoveelste verhaal is over een vampier die zijn menselijkheid wil behouden.

Ik heb het boek met plezier gelezen en ik zal zeker het volgende boek van Sophia Drenth kopen zodra deze verschijnt. Maar toch was ik een beetje teleurgesteld toen ik het boek uit had. Ik bleef hopen op een echt origineel idee over vampiers. Iets wat het hele verhaal een draai zou geven die ik niet zou zien aankomen. En dit gebeurde niet.

Is het mogelijk om door kundig gebruik te maken van zorgvuldig gekozen clichés een echt origineel vampierverhaal te schrijven? Wellicht. Sophia Drenth komt met Bloedwetten in de buurt, maar weet dat doel niet te bereiken. Het is een goed geschreven vampierverhaal maar het weet zich jammer genoeg net niet te verheffen tot meer dan dat.