Lezersrecensie
Een afschuwelijk verhaal, maar een prachtig boek
In 1944 komen de tweelingzusjes Stacha en Perle met hun moeder en opa in Auschwitz aan. Direct bij aankomst wordt de tweeling gescheiden van hun familie en krijgen ze een plekje in Mengeles dierentuin. De kamparts voerde hier medische experimenten met uit met onder andere dwergen, albino’s en misvormde kinderen. Maar het meest was de horrorarts geïnteresseerd in tweelingen. Om meer te weten te komen over erfelijkheid en ziektes werden de kinderen als proefkonijnen gebruikt. Ze kregen bloedtransfusies, schadelijke stoffen ingespoten, hun organen werden verwijderd en ledematen werden bevroren of geamputeerd. Sommige kinderen werden als dieren opgesloten in een kooi. Veel kinderen hebben deze gruwelen niet overleefd. Affinity Konar vertelt hun verhaal, omdat al deze onschuldige kinderen niet vergeten mogen worden.
Mengele vond Stacha en Perle interessant omdat zij mischling waren. Ze hadden blond haar en bruine ogen en waren hierdoor Arisch en Joods tegelijk. Deze omschrijving van het woord ‘mischling’ klopt naar mijn idee niet zo. Volgens de rassenwetten van Neurenberg uit 1935 (vreselijk eigenlijk dat ik die er bij haal…) Was iemand een Mischling als hij of zij gemengd bloed had. Bv een Mischling eerste graad had 50% Joods en 50 % Duits bloed. Een Mischling tweede graad had voor 75% Joods bloed (dus één Joodse grootouder). De ouders van Stacha en Perle waren beiden joods. Ook joodse kinderen kunnen best een Arisch koppie hebben. Misschien is de titel daarom wat verwarrend.
Stacha en Perle zijn één als ze Auschwitz binnenkomen. Ze lijken niet alleen erg op elkaar, maar doen ook alles samen. De kinderen komen om de beurt aan het woord in het boek. Naarmate je verder leest ontdek je steeds meer karakterverschillen tussen de kinderen. Ondanks de gruwelen die de kinderen ondergaan toont Mengele ook zijn zachte kant bij de tweeling (hoe bestaat het?). Hij toont oprechte belangstelling en stopt hen af en toe wat zoetigheid toe. Door de experimenten wordt de geestelijke en lichamelijke toestand van de meisjes aangetast en worden de kinderen twee aparte individuen. Als Perle op een dag verdwenen is stort de wereld van Stacha in. Na de bevrijding verlaten de kinderen, zonder elkaar terug gezien te hebben, het kamp. Stacha wordt gedreven door haat. Samen met een vriend trekt ze er op uit om wraak te nemen op dokter Mengele. Het is de haat die haar levenskracht geeft. Perle vertrekt samen met twee verzorgers en 35 kinderen uit het kamp. Het is de liefde voor verzorgster dokter Miri die haar letterlijk en figuurlijk op de been houdt. Zullen de kinderen elkaar ooit weer terugvinden en één worden?
Op de cover van het boek staat een meisje. Er is wat met de donkere ogen van het kind, ze vertellen een verhaal. Als ik lang naar het meisje kijk zie ik steeds weer wat anders in die ogen. De ogen smeken, dromen, vragen en zitten vol verdriet en pijn. Eigenlijk vertellen die ogen precies waar het in het boek over gaat. Het Engelstalige boek is versierd met klaprozen. Ook deze keuze vind ik erg mooi. De moeder van de meisjes tekende klaprozen, er werden klaprozen zaadjes uitgestrooid boven het graf van een overleden kindje en aan het eind van het boek tekende de kinderen zelf ook klaprozen. Ze deden mij denken aan de Engelse Poppies, de klaprozen die gedragen worden bij de herdenkingen van de eerste wereldoorlog. Deze klaprozen worden gedragen ter nagedachtenis voor alle gevallenen, het rood van de bloem staat symbool voor al het bloed wat vergoten is.
Wie wil er nu een boek lezen over ’s werelds grootste sadist? Laat ik eerlijk zij, ik niet. In de boekhandel zou ik het boek, na het lezen van de achterkant, direct terug hebben gezet. Gelukkig vond Uitgeverij Signatuur dat het verhaal van deze kinderen belangrijk was en deelde daarom 50 exemplaren uit onder de Hebban-lezers. Doordat al deze lezers drie maal een leesupdate (een buzzmoment) deelden op social media werd het verhaal van Affinity Konar, afgelopen maand, aan honderden mensen doorverteld. Dat is toch prachtig mooi? Signatuur bedankt voor het boek, ik ben blij dat ik het toch gelezen heb. Het was een afschuwelijk verhaal, maar een prachtig boek…
.
Mengele vond Stacha en Perle interessant omdat zij mischling waren. Ze hadden blond haar en bruine ogen en waren hierdoor Arisch en Joods tegelijk. Deze omschrijving van het woord ‘mischling’ klopt naar mijn idee niet zo. Volgens de rassenwetten van Neurenberg uit 1935 (vreselijk eigenlijk dat ik die er bij haal…) Was iemand een Mischling als hij of zij gemengd bloed had. Bv een Mischling eerste graad had 50% Joods en 50 % Duits bloed. Een Mischling tweede graad had voor 75% Joods bloed (dus één Joodse grootouder). De ouders van Stacha en Perle waren beiden joods. Ook joodse kinderen kunnen best een Arisch koppie hebben. Misschien is de titel daarom wat verwarrend.
Stacha en Perle zijn één als ze Auschwitz binnenkomen. Ze lijken niet alleen erg op elkaar, maar doen ook alles samen. De kinderen komen om de beurt aan het woord in het boek. Naarmate je verder leest ontdek je steeds meer karakterverschillen tussen de kinderen. Ondanks de gruwelen die de kinderen ondergaan toont Mengele ook zijn zachte kant bij de tweeling (hoe bestaat het?). Hij toont oprechte belangstelling en stopt hen af en toe wat zoetigheid toe. Door de experimenten wordt de geestelijke en lichamelijke toestand van de meisjes aangetast en worden de kinderen twee aparte individuen. Als Perle op een dag verdwenen is stort de wereld van Stacha in. Na de bevrijding verlaten de kinderen, zonder elkaar terug gezien te hebben, het kamp. Stacha wordt gedreven door haat. Samen met een vriend trekt ze er op uit om wraak te nemen op dokter Mengele. Het is de haat die haar levenskracht geeft. Perle vertrekt samen met twee verzorgers en 35 kinderen uit het kamp. Het is de liefde voor verzorgster dokter Miri die haar letterlijk en figuurlijk op de been houdt. Zullen de kinderen elkaar ooit weer terugvinden en één worden?
Op de cover van het boek staat een meisje. Er is wat met de donkere ogen van het kind, ze vertellen een verhaal. Als ik lang naar het meisje kijk zie ik steeds weer wat anders in die ogen. De ogen smeken, dromen, vragen en zitten vol verdriet en pijn. Eigenlijk vertellen die ogen precies waar het in het boek over gaat. Het Engelstalige boek is versierd met klaprozen. Ook deze keuze vind ik erg mooi. De moeder van de meisjes tekende klaprozen, er werden klaprozen zaadjes uitgestrooid boven het graf van een overleden kindje en aan het eind van het boek tekende de kinderen zelf ook klaprozen. Ze deden mij denken aan de Engelse Poppies, de klaprozen die gedragen worden bij de herdenkingen van de eerste wereldoorlog. Deze klaprozen worden gedragen ter nagedachtenis voor alle gevallenen, het rood van de bloem staat symbool voor al het bloed wat vergoten is.
Wie wil er nu een boek lezen over ’s werelds grootste sadist? Laat ik eerlijk zij, ik niet. In de boekhandel zou ik het boek, na het lezen van de achterkant, direct terug hebben gezet. Gelukkig vond Uitgeverij Signatuur dat het verhaal van deze kinderen belangrijk was en deelde daarom 50 exemplaren uit onder de Hebban-lezers. Doordat al deze lezers drie maal een leesupdate (een buzzmoment) deelden op social media werd het verhaal van Affinity Konar, afgelopen maand, aan honderden mensen doorverteld. Dat is toch prachtig mooi? Signatuur bedankt voor het boek, ik ben blij dat ik het toch gelezen heb. Het was een afschuwelijk verhaal, maar een prachtig boek…
.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Edith
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
