Overpeinzingen/ Over pijn zingen

Het boek van Rowan Coleman is niet zomaar een ziekenhuisromannetje. Het is een prachtig en ontroerend verhaal. Een verhaal wat je niet zomaar naast je neer kunt leggen en je nog lang bij blijft. De zeven liedjes, die in deze recensie genoemd worden, verwoorden heel mooi de inhoud van het boek.

Nachtzuster, wat ben ik zonder al jouw zorgen? (Doe Maar) In Twintig regels liefde maken we kennis met nachtzuster Stella. Stella werkt in het Marie Francis Hospice. Tijdens haar diensten schrijft Stella brieven voor haar patiënten. In de brieven nemen patiënten afscheid van hun geliefden. Ze vertellen Stella hun diepste gedachten, wensen en gevoelens. Als lezer lopen we zeven nachten met haar mee. Zeven nachten vol liefde, verdriet en gemis.

De soldaat (Nick en Simon) Stella is getrouwd met militair Vincent. Tijdens een hinderlaag in Afghanistan raakte Vincent een been kwijt. Zijn beste vriend overleeft de aanslag niet. Vincent voelt zich enorm schuldig dat hij Kik niet heeft kunnen redden. Terwijl Stella met haar patiënten over hun diepste gevoelens praat weet zij niet wat er in het hoofd van haar man afspeelt.

Afscheid nemen bestaat niet (Marco Borsato) In het boek komen afwisselend Stella, Hope en Hugh aan het woord. Hugh is een eenzame man. Op jonge leeftijd is Hugh zijn moeder verloren. Ze ging er vandoor zonder afscheid van haar zoon en man te nemen. Ze liet alleen een brief achter. Hugh is hier nooit overheen gekomen en heeft angst om zich te binden.

De weg (Guus Meeuwis) Hope heeft Cystic Fibrosis (taaislijmziekte) Door haar ziekte heeft ze nooit een normaal leven kunnen leiden. Al sinds de middelbare school is Ben haar beste vriend. Nu ze in het Hospice ligt beseft ze dat haar tijd dringt. Wat wil ze allemaal nog doen in haar leven? Wat betekend Ben nu werkelijk voor haar? http://www.ncfs.nl/over-cf

De steen (Paul de leeuw) Tussen de verhalen van Stella, Hugh en Hope, zijn de brieven geplaatst die Stella voor haar patiënten schreef. De brieven zijn afgedrukt in een handgeschreven lettertype. Het zijn vaak heel ontroerende brieven. Maar er zijn ook heel praktische brieven bij, waarin de stervende de achterblijver vertelt hoe de wasmachine werkt of waar zij het geld kan vinden. Hoewel de meeste brieven geschreven zijn door mensen waar wij verder geen kennis mee maken in het boek zijn de brieven toch een heel goede aanvulling op het verhaal. We zien dat elk mens wat overlijdt zijn sporen achter laat in het leven van zijn/ haar dierbaren. Stella belooft haar patiënten pas na hun dood de brieven op de post te doen. Eén keer voelt Stella dat zij haar belofte moet verbreken. Ze gunt een geliefde patiënt een kans op verzoening.

Mag ik dan bij jou (Claudia de Breij) Na het lezen van het boek is het eerste wat in mij opkomt het woord respect. Respect voor het werk wat verpleegkundige doen. Je moet het toch maar kunnen. Als het einde komt… Tranen drogen, een schouder bieden, een luisterend oor, troosten…. Maar ook respect voor de zieken. Mensen zoals Hope die ongeneeslijk ziek zijn en langzaam in krachten afnemen. Elke dag leven met pijn en onzekerheid, geen toekomst meer hebben.

Alles is liefde (Blof) Alles in het boek draait om liefde. Stella’s liefde voor haar patiënten, Hope’s liefde voor het leven en de liefde voor haar goede vriend Ben. De moederliefde die Hugh zo heeft gemist. In het boek wordt duidelijk dat liefde alles overwint. Zelfs voor Stella en Vincent, die denken dat het te laat is. Ergens om de hoek wacht voor hen ook geluk!