Volwassen jeugdboek

Een jeugdig volwassenboek of een volwassen jeugdboek. De benaming is vrij te kiezen, maar omvat wel de kern van het verhaal van dit boek. Bij de start van het lezen krijg je eerst het gevoel dat je zo midden in een verhaal wordt gedropt, je kijkt als het ware aan de zijlijn naar het leven van Ada, de hoofpersoon en de mensen om haar heen. Het duurt even een tijd voordat je doorhebt wie Ada is als persoon, wat ze mee heeft gemaakt. Aangezien ik het eerste deel “De oorlog die mijn leven redde’’ van deze auteur nog niet had gelezen, was dit wel vrij onduidelijk. Gaandeweg in het lezen komt het verhaal tot leven en leef je meer met Ada mee. Het boek is geschreven in de ik-vorm, waar ik normaal gesproken het boek voor wegleg. Echter is de schrijfstijl zodanig, dat ‘ik’ zo ingevuld zou kunnen worden voor een naam. Het leest als een verhaal weg, het herhaalt niet elke keer wat de ik-persoon, Ada, doet. Het boek boeit mij en geeft mij het verlangen meer te willen lezen hoe het nu verder gaat. Ada heeft zichzelf teruggevonden in het boek wat duidt op de gekozen titel. Helaas vond ik het minder sterk naar voren komen en miste ik de ware link naar Jezus. Dat werd in het midden gehouden wat echter jezelf wel als lezer vragen doet stellen. Desondanks wordt er meer antwoord gegeven hoe er werd geleefd tijdens de tijd van oorlog. Niet in het noodgebied, maar in gebieden waar je nog veilig was, waar je deels kreeg te horen van de gebeurtenissen van de oorlog. Hoe leef je dan verder? De verschrikkingen van de oorlog, de beleving van de oorlog worden heel subtiel gehouden. Opmerkelijk is de manier waarop Ada overkomt: ze verandert van volwassene naar een kind. Eerst heb je het gevoel dat je een volwassen boek over de tijden van oorlog zit te lezen, daarna wordt er steeds meer gevraagd vanuit Ada zelf en wordt ze echt naar haar leeftijd neergezet in het verhaal. Dat vindt ik wel frappant. Ik had liever gezien dat ze gewoon naar haar leeftijd werd neergezet in het verhaal, zodat het ook een jeugdboek blijft. Nadeel in het verhaal: op de helft van het verhaal wordt steeds in eenvoudige manier uitgelegd aan Ada wat de woorden betekenen, waardoor het lijkt dat dit wel noodzakelijk is, anders kun je het boek niet lezen als jeugdboek. Het neemt naar het einde van het verhaal zo toe, dat het teveel van het goede voelt. In de context omschrijven vanuit de beleving van Ada, had ik als lezer prettiger gevonden.

Voor wie niet van het schrijven in de ik-vorm houdt, hoeft dit boek niet weg te doen. Een fijne schrijfstijl, leest makkelijk weg. Ondanks dat de titel niet zo goed uit de verf komt, beleef je wel hoe het is om in een tijd van oorlog te leven en wat de consequenties daarvan zijn. Voor jeugd of volwassen dus een zeer interessant boek om te gaan lezen.