Ik werd verliefd op dit boek zoals je in slaap valt, langzaam en dan helemaal

Er is geen andere mogelijkheid dan dat je verliefd wordt op Een weeffout in onze sterren, ‘langzaam en dan ineens helemaal, zoals je in slaap valt’.

Het liefst zou ik het hele boek citeren, maar dat kan helaas niet. Een weeffout in onze sterren bevat zoveel prachtige zinnen die je raken. Of stukken die je juist versteld doen staan, al vanaf de eerste zin van het boek.

Op het eerste gezicht lijkt dit een boek te zijn dat alleen maar nare en verdrietige gevoelens losmaakt, een kankerboek willen sommigen ook wel zeggen, maar dat vind ik zelf een lelijke benaming. Is het een boek over kanker? Ja. Maar Een weeffout in onze sterren is zoveel meer dan dat.
Vorig jaar ontving het boek de Dioraphte Jongerenliteratuur Prijs. Dat zoveel jongeren dit boek hebben gelezen verbaast me niet, er ontstond namelijk een grote hype rondom het boek nadat het in de New York Times Bestseller List terechtkwam.

Bas Maliepaard schrijft in de Trouw “Geen wonder: deze roman raakt het hart en het hoofd”. Ik zou het zelf niet beter kunnen zeggen. Dat het boek in het hart raakt, zie je al vanaf het begin aankomen. Je weet dat het een boek moet zijn waarbij je het hoofdpersonage niet eeuwig bij je zult kunnen houden, en toch doet het pijn wanneer je uiteindelijk afscheid moet nemen. Want juist de kijk op het leven van Hazel zorgt ervoor dat je aan haar gehecht raakt. Ze denkt veel na en is niet iemand die bezig is met doodgaan, ze blijft leven tot het eind.

De personages Hazel en Augustus zijn realistisch geschreven. Ze zijn misschien iets slimmer dan de gemiddelde doorsnee tiener, met name door de cynische of juist filosofische uitspraken tussendoor, maar als je erover nadenkt, had één van hen zo je beste vriend of vriendin kunnen zijn.
En juist dat vind ik knap van John Green. Het gehele boek is geschreven vanuit een vrouwelijk personage, maar hij weet zelfs de naam van het beste jurkenwinkeltje in Amerika te noemen, hij weet zich zo goed in te leven dat ik het ook had geloofd als hij dit boek onder een vrouwelijk pseudoniem had geschreven.

Aan het realisme moet ik ook de passages over Amsterdam toevoegen. Nu is het zo dat John Green zelf in Amsterdam heeft gewoond toen hij bezig was aan het boek, dus deels zijn de goede beschrijvingen van de stad daaraan te danken. Maar toch, ook de personages Van Houten en Lidewij, zijn assistente, zijn zo herkenbaar. Hier is geen Amerikaan aan het werk geweest die een willekeurig personage een Nederlandse afkomst heeft gegeven en toen ermee is gaan schrijven, hij heeft in de originele versie van het boek ook echt de manier van Engels praten van de Nederlandse personages overgenomen, dat merk je aan het taalgebruik.

In de Nederlandse versie van het boek vond ik dit iets minder. Ik heb ze namelijk allebei gelezen, maar beide boeken raken wel zeker. En toch, door de luchtigheid tussendoor in het boek, is het helemaal geen naar boek om te lezen. Tussendoor heb ik toch met een glimlach zitten lezen en ik zou dit boek dan ook zeker aan iedereen aanraden.